Συζητώντας με τα μέλη της Λέσχης δημιουργικής γραφής "ΓραφΕπιβάτες"

 

Public Συντάγματος 29.2.2024

 

Βιβλιοπαρουσίαση

 

Σε πρώτο πρόσωπο (diastixo.gr)

Όταν ξεκινάς να γράψεις ένα βιβλίο για την παιδική κακοποίηση δεν είναι δύσκολο ν’ αρχίσεις, δύσκολο είναι να το τελειώσεις. Γιατί στο τέλος πρέπει να κάνεις μια πρόταση, να βρεις μια λύση, μια απάντηση στο αποτρόπαιο, το δυσεξήγητο, το σκοτεινό της ανθρώπινης συμπεριφοράς:

Γιατί ένας γονιός λέει ψέματα για την υγεία του παιδιού του; 
Γιατί γιορτάζει τη νάρκωση της κόρης του; 
Γιατί παρακαλά για μια χειρουργική επέμβαση του γιου του; 
Γιατί μια μητέρα περιφέρει το υγιές παιδί της σε νοσοκομεία; 
Γιατί ένας πατέρας στερεί τα φάρμακα από το άρρωστο παιδί του; 
Τι είναι αυτό που οπλίζει το χέρι ενός υγειονομικού κακοποιητή; 

Το Munchausen by proxy! Τούτη είναι η δική μου απάντηση, την οποία προσπαθώ σε 200 σελίδες και δέκα έτη έρευνας να εξηγήσω. 

Μινχάουζεν διά αντιπροσώπου, λοιπόν. Μια μορφή παιδικής κακοποίησης διαφορετική, δίχως μώλωπες, κατάγματα, κραυγές και δακρυσμένο βλέμμα. Μια μορφή κακοποίησης στην οποία το παιδί/θύμα είναι περιποιημένο και ο γονιός/θύτης γεμάτος κάλπικη αγάπη. Κι όμως τούτη η «ευγενής» κακοποίηση είναι και η πλέον σκληρή, διατηρώντας τα μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας: Πόσα αχρείαστα χειρουργεία μπορεί να αντέξει ένα παιδί; Πόσες αχρείαστες ναρκώσεις; Ένα παιδί το οποίο, αντί να παίζει στην αυλή του σχολείου του, βρίσκεται σκεπασμένο σε ένα κρεβάτι νοσηλείας. Ένα παιδί που αντί να βαστά την κασετίνα του, μετρά ml αχρείαστων φαρμάκων. 

«Μα πώς μπορεί ένας γονιός να εξαπατήσει τον σοφό γιατρό του παιδιού του;»

Τούτες τις τεχνικές εξαπάτησης του γιατρού περιγράφω στο βιβλίο μου Μινχάουζεν διά αντιπροσώπου: Από τη γονική αποξένωση στην υγειονομική κακοποίηση ανηλίκων (Εκδόσεις Παπαζήση, 2023): Ψεύτικες ακτινογραφίες, πειραγμένα βιβλιάρια, νυχτερινές φαρμακοδοσίες, κακοφορμισμένα τραύματα, χαραγμένες τομές, αλλοιωμένο αίμα και ένα σωρό άλλα παραδείγματα υγειονομικής κακοποίησης που συναντούμε στο φάσμα του Μινχάουζεν. Σε τούτη την υγειονομική εξάρτηση η πρότασή μου παραμένει μία: Έγκαιρη διάγνωση και άμεση προστασία του θύματος. Διαγνωστικά εργαλεία, παραδείγματα επείγουσας κοινωνικής βοήθειας, τεχνικές αποκάλυψης του θύτη, πρωτόκολλα υγειονομικής επανεκπαίδευσης του θύματος εμπεριέχονται στα κεφάλαια του βιβλίου\

και στην Ελλάδα… έχουμε καθόλου Munchausen στην Ελλάδα;»

Μέχρι σήμερα, ουδεμία απόφαση ελληνικού δικαστηρίου έχει παραδεχθεί κακοποίηση ανηλίκου σε έδαφος Munchausen by proxy. Πρόκειται για ένα Υγειονομικό Ελληνικό Παράδοξο, το οποίο επιχειρώ να ερμηνεύσω και να ανατρέψω. Η χώρα μας ίσως είναι η «χαρά του υγειονομικού κακοποιητή», καθώς προσφέρει μια διαγνωστική ασυλία στο Σύνδρομο Munchausen. Η «αφιερωμένη ελληνική μητρότητα», ο «απών Έλληνας πατέρας», το «αλάνθαστο χέρι του Έλληνα γιατρού» αλλά και ο «απόμακρος Έλληνας δικαστής» κεντρίζουν την ερευνητική προσοχή μου και απαιτούν τον επαναπροσδιορισμό τους. 

Όταν ξεκινάς να διαβάσεις ένα βιβλίο για την κακοποίηση, αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί να διαβάσω ένα βιβλίο για την οδύνη, το μη αναστρέψιμο, το δακρυσμένο; Αφού εγώ δεν είμαι έτσι, αφού στο δικό μου παιδί δεν συμβαίνουν αυτά, αφού είμαστε μακριά από τούτο… Κι όμως, τούτη η αναγνωστική σιωπή είναι που ηρεμεί τον επίδοξο θύτη: «Δεν πειράζει μωρέ, ας διαβάσει κάποιος άλλος. Δεν πειράζει μωρέ, ας το σώσει κάποιος άλλος. Δεν πειράζει μωρέ, πού να μπλέκω τώρα…»

Δεν ξέρω τι πέτυχα με τη συγγραφή τούτου του βιβλίου. Ξέρω όμως ότι δεν άντεχα να μην το γράψω. Το Munchausen by proxy με γοήτευσε ως διαταραχή, ως έγκλημα, ως συμπεριφορά. Θέλησα να το καταλάβω, θέλησα να καταλάβω πώς σταματά και πότε αρχινά, θέλησα ν’ ακούσω τους θύτες και να γράψω τους δικούς τους ισχυρισμούς. Θέλησα να βρω ελαφρυντικά για τούτη τη συνθήκη της ανθρώπινης παρέκκλισης. Θέλησα να καταλάβω.

Τολμώ να κλείσω τούτη τη συγγραφική εξομολόγηση με την πρώτη φράση του βιβλίου:

Αφιερώνεται σε όλες εκείνες τις μητέρες
που δίκαια ή άδικα κατηγορήθηκαν για Munchausen by proxy.
Με την ευχή οι πρώτες να αλλάξουν και οι δεύτερες να συγχωρήσουν.

diastixo.gr

Συζητώντας με την Ελένη Μωραίτη

 

Βιβλιοπαρουσίαση 8.12.2023 Public Σερρών

 

 

Παρέα με την Έλενα Καραγιάννη, στο πρώτο πρόγραμμα.

 

Σερραίος απ' τα Lidl

Εμένα, κανείς δεν με πήρε τηλέφωνο να κατέβω για υποψηφιος. Έστω για δημοτικός σύμβουλος, έστω διαχειριστής στην πολυκατοικία, κάτι… κανείς. Ίσως φταίει που μένω στον ακάλυπτο, ίσως φταίει που μ' αρέσει το χωριό μου, (μακριά… στα Γρεβενά) ίσως φταίει που δεν μ' αρέσουν οι μελιτζάνες με ρεβύθια. Όμως εγώ είμαι εντάξει, εγώ σας φέρθηκα σπαθί, το έκανα το χρέος μου. Αλλαξοπίστησα για χάρη σας. Την εκανα την μεταδημότευση. Όπως τ' ακούτε. Ψηφίζω στο τάδε δημοτικό σχολείο Σερρών! Εγώ! Ο μισός Γρεβενιώτης μισός Πειραιώτης με την μεγάλη μύτη. Εγώ ο "θέλω η πόλη που ζω να έχει θάλασσα". Εγώ ο "κάποτε θα φύγω, θα πάω αλλού!". Εγώ ο "Σερραίος απ' τα Lidl". Και προσπαθώ ρε γαμώτο να την αγαπήσω την πόλη σας. Τόσα χρόνια προσπαθώ αλλά… όλο χυλόπιτα τρώω. 

Προχτές έστειλα ένα μήνυμα στον εαυτό μου: "Κύριε Γκούβερη, θα θέλαμε να είστε υποψήφιος", αυτό μόνο, το έστειλα στον εαυτό μου, το διάβασα, διαβάστηκε, έκανα και screenshot. Το δείχνω εδώ και κει. Σκέφτομαι να βγάλω και καρτούλες: "Ψηφίστε Γκούβερη για ένα καλύτερο αύριο!", "Ψηφίστε Γκούβερη για ένα καλύτερο μεθαύριο!" "Ψηφίστε Γκούβερη, ρε γαμώτο!". 

Πείτε την αλήθεια, κανείς δε θα με ψήφιζε, εσείς θελετε τους δικούς σας, τα δικά σας.

Εσείς θέλετε ο δικός σας ο σύμβουλος ο δημοτικός, ο μάγκας, ο καραμπουζουκλής, να καβαλάει τζιπ και να τσουγκρίζει τσικουδιές.  Εσείς θέλετε μια πόλη πρώτο τραπέζι πίστα, επιδοτήσεις κάμπους και σούζα το τρακτέρ. Εσείς θέλετε διευθυντές ανήψια και μπατζανάκη προϊστάμενο. Εσείς θέλετε επίχρυσους Δημάρχους και καρεκλάκια φο μπιζού.  Εσείς θέτε, τα παιδιά σας να φύγουν, να πάνε αλλού, μακριά σας. Χαλάλι. Άκαρδοι ψηφοφόροι, μακρινοί μου συμπολίτες. Χαλάλι σας. 

Όταν ήρθα στις Σέρρες δεν ήξερα ότι θα γίνω Σερραίος. Νόμιζα ότι θα μείνω για πάντα μισός Γρεβενιώτης μισός Πειραιώτης. Ίσως να φταίει το εμβόλιο, δεν ξέρω. Τώρα τελευταία, μπερδεύω μελιτζάνες με κάνα ρεβύθι, ψάχνω κάνα δωμάτιο στη Ντούζλα και μασουλάω παπαλούτσες. 

Ντρέπομαι, όπου να 'ναι θα είμαι ένας γερασμένος Σερραίος με μια μεγάλη μύτη. Όπου να 'ναι θα λέω "παλιά η μπουγάτσα ήταν αλλιώς" και θα επισκέπτομαι τα περιξ για κάνα σφράγισμα, καμιά μασέλα, καμιά ζαριά. Όπου να 'ναι δε θα μπερδεύω τον Κουλά με τον Οβα και θα ψηφίζω… Εσένα ρε θα ψηφίζω! Μη σκας! Εσένα, στο υπόσχομαι.

Φέτος θα πάρεις ένα σωρο ψήφους και ένα τριβόλι. Μη με παρεξηγείς και μη με μαρτυρήσεις. Στο ψηφοδέλτιο μέσα, ένα τριβόλι. Για μια πόλη ξεφούσκωτη, έτοιμη να κάνει παφ, έτοιμη να σωριαστεί καταή. (που λεν και στο χωριό μου)

Πρώτη Δημοσίευση περιοδικό Ser-Free (Οκτώβριος 2023)

ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΓΑΪΔΑΡΟΣ, Θέατρο Vault, 1 Ιουλίου 2023, Ανδρικός Μονόλογος του Παναγιώτη Γκούβερη

"Εκεί στη ζούγκλα με τον Ταρζάν, ένα ελεφαντάκι πειράζει τη σταφυλή του, ένα πλειμομπιλ προσπαθεί να χαϊδευτεί, η Αννούλα απαγγέλει το τελευταίο της ανέκδοτο, ο Τοτός τρώει την πρώτη του χυλόπιτα, ένας βομβιστής μετράει τα δάχτυλά του, κι ένας πιγκουίνος ψάχνει αίθουσες αναμονής. Εκεί στη ζούγκλα με τον Ταρζάν ο Βιντάλ Σασούν προσπαθεί να χτενίσει την Τζέιν, ένας γάιδαρος αναρωτιέται αν πετάει και ένας μπασκετμπολίστας προσπαθεί να πουλήσει το τελευταίο σι-ντι της Πέγκυς Ζήνα. Εκεί στη ζούγκλα με τον Ταρζάν, τα δικαστήρια είναι κάμπριο και οι δικαστές μας μοιάζουν." Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λάσκαρης Εμηνεία: Κωσταντίνος Κτιστάκης Παραγωγή: ProvaT.O. Athens Κείμενο: Παναγιώτης Γκούβερης

Η ποιήτρια Χριστίνα Λαμπούση, διαβάζει το διήγημά "Κουνέλι ανά χείρας"

after love

 

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΧΩΡΙΣ

Μια ταινία με αφορμή τη γονεική αποξένωση.

 

Η ταινία βασίστηκε στο κείμενό μου:  "γράμμα παιδιού δύο ετών"

"Άμα πιάσει μια πυρκαγιά γύρω-γύρω από το Κονέντικατ, κανένας δεν ανησυχεί. Ξέρουν πως άμα πάρουν το ασανσέρ και άμα φτάσουν ψηλά και άμα αναγκαστούν -ένεκα βρασμού και θέρους - να πηδήξουν... ω! είναι η πτώση μακριά και ελπιδοφόρα. Και πέφτεις, και κάνεις φίλους και γνωστούς και λες… "εϊ! μια που πέφτεις και συ, θέλεις να γίνομε φίλοι και γνωστοί;..." Κανείς δεν έχει επισπεύδουσα καρδιά στο δήμο του Κονέντικατ."

μικρή μου συμμετοχή σε έναν ανθρωπολογικό τόμο

Νέα ταινία από το κινηματογραφικό μας εργαστήρι...

Το Σιδερωμένο Φύλλο from Αλεξης Χατζογλου on Vimeo.

κιράσι

Θυμάμαι, μικρός όταν έπαιρνα καινούρια παπούτσια συνήθιζα να κοιμάμαι μαζί τους τις πρώτες μέρες. Σήμερα ένας μαθητής μου πήρε καινούρια γάντια και δε λέει να τα αποχωριστεί.

"Κύριε Παναγιώτη, μπορώ να τα φοράω όταν γράφω;"

πρωί, πηγαίνοντας προς τη δουλειά

 

Το Βάζο/ Ελληνική Ταινία Μικρού Μηκους / Σενάριο-Σκηνοθεσία: Κυριάκος Ρόντσης

Acting Workshop: Παναγιώτης Γκούβερης

τριγύρω λουλακί

 

κόρη προδιαγραφών

 

   Ήτο οικογένεια προδιαγραφών. Ο πατήρ δεν έπινε, δε χτυπούσε και δε μπεγλέριζε. Η γυνή αξιοπρεπώς ηργάζετο, είχε στη νομή και κατοχή της επώνυμη χύτρα και προς Θεού, δεν απέλειπαν από το βίο της αξιοπρεπείς ερωτικές εμπειρίες. Το παιδί ήτο παιδί και δεν νομίζω ότι φέρει κάποιο νόημα να αναφερθώ εις αυτό, πέραν του γεγονότος ότι επρόκειτο για γλυκύτατο έως χαριτωμένο κοριτσάκι με κάποια ωστόσο αναστολή βλέμματος, ωσάν να εγνώριζε.  

Η ανωτέρω οικογένεια, παραβλέποντας τα γραφάς, κατέληξε σμπαράλια εις σημείο τέτοιο που οι επαρκώς γνωρίζοντες ύψωναν τα χείλια τους και επέπλητταν το εκάστοτε ενήλικο μέλος αυτής. 

"Δεν έπρεπε να χαλάσεις έτσι εύκολα το σπιτικό σου."

"Μα…"

"Δεν έχει μα."

Και πράγματι δεν είχε μα, κυρίως όμως δεν είχε μπαμπά η πρώην οικογένεια καθότι για άλλοτε άλλους λόγους -η υπαιτιότητα των οποίων δεν απασχολεί- ο μπαμπάς εχάθη από το τοπίο. Αλλού μπαμπάς, αλλού μάνα και κόρη ήτο το νέο συναφθέν συμβόλαιο το οποίο εν ευθέτω χρόνο επικυρώθη και δικαστικώς, καθότι εξεδόθη διαζευκτήριο ολίγον σελίδων το οποίο και συνεψήφιζε τα δικαστικά έξοδα αμφότερων των διαδίκων. 

Και στην αρχή περάσαν μέρες, έπειτα ως ήταν αναμενόμενο επέρασαν οι μήνες και τελικώς η κόρη επερνούσε τα γενέθλιά της μετά της μητρός της και άνευ του πατρός --κρίμα όπως και να το δούμε-. Καλοθεληταί υπήρχαν, έτοιμοι να αλλάξουν καμία λάμπα στο άπατρο σπίτι εάν και όποτε εγίνοντο ανάγκη, ή να σηκώσουν καμία κούτα, ή τέλος-τέλος να θωπεύσουν καμία μάνα και όχι μόνο. Όμως η μήτηρ του σπιτιού εφρόντισε να έχει λάμπες φθορίου άφθαρτες και διαρκείς και κούτες μικρές -σχεδόν κυτία- έχοντας ως αποτέλεσμα να αποφύγει αδέσποτες θωπείες τόσο αυτή, όσο και η μικρή που πλέον είχε μεγαλώσει όχι λίγο.

Τα ανωτέρω έλαβαν μια συνήθεια και μια σιωπή συνηθισμένη. Και εις τον καιρό εκείνο ουδείς εκ των τριών (δύο συν ένα) εδάκριζε τότε. Η κόρη μετά οικονομικών δυσχερειών, ωστόσο εσπούδαζε επιστήμη -για την οποία δε φέρει κάποιο νόημα να αναφερθώ- η μάνα έμεινε πλέον ολομόναχη και ο πατήρ άλλαζε όλο διευθύνσεις. 

Όμως το DNA της μάνας αποδείχθηκε αλλιώς, διότι λίγο μετά το 38ό έτος της, σχεδόν αίφνης και σχεδόν άνευ αιτίας, εκκίνησε το σώμα της ένα τρέμολο το οποίο και εσταμάτησε μόνο όταν τελικά απέθανε. Ημείς θα ασχοληθούμε πλέον με το μεσοδιάστημα τούτο μεταξύ θανάτου και αφετηρίας τούτης της ασθένειας, την οποία πλέον θα αποκαλούμε πάρκινσον.    

Είναι σοφό να καλωσορίζεις το πάρκινσον όταν πλέον δεν έχεις υποχρεώσεις να τρέχουν. Και είναι σοφό να ξεκινάς την σωματική σου καριέρα στο πάρκινσον όταν πλέον αποθέτεις φωτογραφίες εγγονών σου παραπλεύρως του προσκεφάλου. Ωστόσο, όταν είσαι μόλις 38, με κόρη διαμένουσα σε νησιωτική φοιτητική λέσχη και άντρα πρώην, είναι δικαιολογημένη κάθε αγωνία που αναπνέεις. 

Και τον πρώτο χρόνο η μάνα απέκρυψε τα νέα τα μυοκινητικά -ήτο και η ασθένεια σε στάδιο αρχικό- ωστόσο το έτος δεύτερο και μετά το πέρας της θυγατρικής εξεταστικής περιόδου η μάνα επιλογή δεν είχε.

"Μαμά τρέμεις. "

"Και θα τρέμω." 

     Η κόρη έκλαψε, έπειτα χόρεψε, άλλοτε μείζονα, άλλοτε ελάσσονα σκοπό, εν τέλει συνήθισε στο ασταθές τούτο νέο γεγονός ζωής. Και έλαβε απόφαση να αναστείλει άπαντες τις σπουδές και τους σπουδαστικούς τις έρωτες προκειμένου να παρασταθεί εκ του σύνεγγυς στην τρέμουσα πλέον μάνα της. 

"Μόνη μου σε μεγάλωσα!" βέλιζε η μάνα προς την κόρη με λόγο ποικιλοκίνητο και η κόρη έσκυβε τα δόντια της. 

  Πέρασαν έτσι δύο έτη, δύο έτη σημαντικά και επιθυμώ -ίσως προς έκπληξιν- να ομιλήσω για την κόρη. Η οποία πράγματι πλέον δεν αποτρίχωνε, ούτε εξύριζε τακτικώς τις κνήμες και αμασχάλες της -παρότι ήτο κόρη προδιαγραφών- και έφερε εις χείρας της μυρωδιά απωθητική θυμίζουσα το τριψήφιο σε όλους βιξ. Ήτο πράγματι κορίτσι εντριβών προς την ανάπηρη. Όμως το ποτήρι ξεχείλισε όταν μια μέρα -έ, τι να κάνουμε...- η μήτηρ άνευ προθέσεως, ούσα βραδυκίνητη ως προς την βάδιση και γοργοροούσα ως προς την ούρηση, κιτρίνισε τα πέριξ της. Και έτσι η κόρη τηλεφώνησε. 

"Ναι, τον μπαμπά μου;"

"Ο ίδιος."

"Είμαι η κόρη σας;"

"Μου λειψες, δε φταίω εγώ."

"Θα ρθείς;"

  Και έτσι ο πατήρ  -μοντέρνος πλέον- ενεφανίσθη από μηχανής ολίγων κυβικών εις την κάποτε εξώπορτα της οικίας του. Ήτο πλέον φαλακρός, ήτο πλέον φανερά αδυνατισμένος, ωστόσο χρήματα δεν είχε, είχε όμως δάκρυα όταν επαναγκάλιασε την θυγατήρ του.

"Μεγάλωσες, κλαίω."

"Έχω μια άσπρη τρίχα."

"Η μάνα σου;"

"Τρέμει."

 Καθότι όλα τούτα διημείφθησαν υπό την αναβλύζουσα μυρωδιά ούρων, ο πατήρ εννόησε την όλη κατάσταση και εννόησε ότι έπρεπε να πράξει το ορθό και να αναλάβει το χρέος που είχε προς τη γυναίκα του, ακόμη-ακόμη και αν δεν ήτο γυναίκα του, καθότι ήτο και παρέμενε μάνα του παιδιού του. Άλλωστε δε, και ο ίδιος μια κούραση από τας μετακομίσεις εβίωνε και αποζητούσε να ξαποστάσει κάπου. 

Και κατά τρόπο τέτοιο τα δεσμά του κοριτσιού ήχησαν κρακ και το κορίτσι αποδήμησε εκ νέου εις το νησί που επερίμεναν οι πρέπουσες σπουδές και παρεπόμενα σκιρτήματα. Όμως εις την ουροδόχο οικία τα πράματα έλαβαν μια τροπή. 

"Καλά είσαι;"

"Τι θες εσύ εδώ;"

  Και η μήτηρ ηρνείτο να δεχθεί καλή βοήθεια από τον πρώην άντρα και τούτος λίγο συνέχιζε να δακρύζει και κάπως -αλήθεια το ένοιωθε- πως έφταιγε αυτός. Δειλά-δειλά βαστούσε το σφουγγάρι και δειλά-δειλά σφούγγιζε τα κάτω άκρα της πρώην γυναικός του και κείνη τον επικροτούσε με τρεμάμενες κλωτσές και πτύελα ενώπιον της κεφαλής του. Και κείνος εμαγείρευε βραστά και σούπες, εκείνος εσιδέρωνε πολλά βρακιά, εκείνος ταίριαζε σεμέν και πιατικά, εκείνη όλο χαλούσε, έσπαγε, τσαλάκωνε το σπίτι και κείνος επερίμενε το βράδυ. 

"Περιμένεις να κοιμηθώ!"

"Θέλεις λίγο γάλα;"

 Ήτο η στιγμή αυτή που ελάμβαναν μια κλήση τα βλέφαρα της γυνής, τέτοια η οποία προμήνυε τον ύπνο της όταν και έλεγε τη φράση ο ανήρ. Ύψωνε το ανάστημά του παραπλεύρως της τρεμάμενης σχεδόν κοιμωμένης και ανέβλυζε τη φράση του σταθερά, ίσως και με ένα δάκρυ. Τούτο το δάκρυ ουδόλως διατάρασσε τον ύπνο της καθού, αφού η διαδρομή αντρικός οφθαλμός-γυναικεία κεφαλή οποία ακολουθούσε, ήτο βραδύτατη και εν τέλει ένα και μόνο δάκρυ δεν ήταν ικανό να ξυπνήσει την ολημερίς ανάπηρη γυνή. 

"Αυτός που μου 'φερες εδώ κάτι λέει λίγο πριν!"

"Ο μπαμπάς;"

"Αυτός που μου 'φερες εδώ θα με σκοτώσει αύριο, να 'ρθεις!"

 Είναι τα τηλέφωνα τεχνήματα πονηρά, ιδίως μεταξύ νησιωτικής και ηπειρωτικής Ελλάδος. Ήλθε το λοιπόν το κορίτσι και πλέον διαπίστωσε μια οσφρητική γλυκύτητα εντός της οικίας ακόμη και στα ενδότερα του λουτρού και αιχμηρά κοίταξε τη μητέρα της και αιχμηρά δεν κοίταξε τον πατέρα της. 

"Τις σπουδές σου εσύ."

"Τι της λες το βράδυ;"

 Η κόρη χέριασε τα βιβλία της και δια τρόπου πεζού και άνευ συνοδείας έφυγε προς οικεία ΚΤΕΛ να πάρει το καράβι. Και έφυγε, η οποία ωστόσο έφερε ένα παράπονο εις την ιδρωμένη καρδία της. 

"Κρίμα, έπρεπε να αρρωστήσει για να τους δω μαζί."

 Εις την οικία τα νέα δεν γίνοντο καλά. Διότι και φάρμακα ελάμβανε ορισμένα και ολίγον διάδρομο ηλεκτρικό προσπαθούσε να περπατήσει η γυνή, ωστόσο είναι το πάρκινσον ασθένεια παραπάνω καταλαμβάνουσα όλο και περισσότερο σώμα. Και πλέον έτρεμε για τα καλά η κακομοίρα, γεγονός που την απέτρεπε να βαστάει το φλιτζάνι του καφέ και τα κλειδιά της οικίας της. Τα κλειδιά επαραδώθησαν στον κάποτε σύζυγο και ο καφές επίνετο με καλαμάκι. 

 Και ο καιρός ακάθεκτα συνέχιζε να διασχίζει τον βίο του μη ζεύγους και η κόρη -πλέον πτυχιούχος αδιάφορης επιστήμης- με κάποια ομολογουμένως επιμέλεια συνέχιζε να φοιτά σε εξίσου αδιάφορο κύκλο μεταπτυχιακών σπουδών στα αγαπητά νησιά της.

"Η κόρη μας πάει καλά."

"Η κόρη μου, εσύ την έδιωξες, να μην ερχόσουν."

 Τις ώρες νυκτερινές ο πατήρ ψαχούλευε φωτογραφικούς καταλόγους απολεσθέντων γενεθλίων τους οποίους και εναγκάλιζε ή ακόμα ασπαζόταν, ενώ εξίσου θερμός ήτο και με τα μαθητικά τετράδια της θυγατρός του, ιδίως του δημοτικού. Και είχε μια ανάγκη να κοιμάται στον παιδικό κρέβατο της κόρης - άλλωστε άδειος ήταν- και είχε μια ανάγκη να εκστομίζει σε ώρες ανήμπορες γενέθλιο τραγούδι περί αυτής.

 Παρά ταύτα η μήτηρ ήταν αυτή που πρώτη και μοναδική απώλεσε τη σειρά των πραγμάτων, καθότι κούνα-κούνα ο παρκινσονισμός κλονίζει ιδιαιτέρως την κεφαλή του πάσχοντος. Και κρίμα λέω που είναι ο άνθρωπος φτιαγμένος από σώμα και δεινά και όπως ήδη γιγνώσκετε οδεύουμε προς τα τέλη του γραπτού. Άλλωστε δε, το σώμα των εναπομείναντων σελίδων είναι ολίγο ακόμη. 

 Η αίσθηση της πλέον μητέρας ήτο ότι ξυπνά στην οικία  της, -ορθό- 

 Φέρουσα το πάντοτε όνομά της. -ορθό-

 Ούσα μητέρα κόρης. -ορθό-  

Κατέχουσα δισύλλαβη βαβαρική χύτρα. -ορθό- 

Νυμφευμένη μετά του συμβίου κυρίου. -λάθος- 

Διότι ναι μεν ο κύριος της ήταν γνωστός πολύ γνωστός, ναι μεν είχε στέφανους και μια κόρη κοινή, ωστόσο το γράμμα του νόμου είχε αποφασίσει περί τον αμετάκλητο χωρισμό τους. 

"Έλα να κοιμηθούμε, κάποιος το τρέμολό μου να βαστά για βράδυ."

Και δεν ήτο μόνο το έλα να υπνωθούμε, αλλά συντόμως επικαιροποιήθησαν και απαιτήσεις ερωτικές από τη γυνή η οποία άλλωστε μόνο τότε έβρισκε ένα καλό νόημα στον τρόμο της. Και ήτο ο άνδρας αμήχανος, ένοιωθε μια κάποια κολακεία, ένοιωθε ολίγο εκνευρισμό εις τα απόκρυφά του, στο τέλος-τέλος δεν ήξερε τι θα ‘πρεπε να νιώσει, και όμως ένοιωθε και έπραττε τα πράματα. 

 Ολίγο προτού εκκινήσει τις διδακτορικές της σπουδές η θυγατήρ σε πεδίο επιστημονικά αδιάφορο, ένοιωσε μια ανάγκη να πάγει εις την ηπειρωτική οικία μετά του πλέον μεταπτυχιακού της τίτλου, ενός σφυριού και ενός καρφιού, δια να τον καρφιτσώσει εις τον τοίχο του παιδικού της δώματος.  

 Και ήτο έκπληξη που η οικία δεν εμύριζε βιξ, ούρα και δάκρυ, ήτο όμως περισσότερο έκπληξη η τρέμουσα στάση των γονέων της ενώπιον της παιδικής της κλίνης, οι οποίοι και επροσπαθούσαν να της προμηθεύσουν είτε αδελφή, είτε αδελφό με κάποια επιμονή. 

"Τι κάνετε;"

"Ζούμε."

"Δεν πρέπει."

 Τελικά οι αλλεπάλληλες σπουδές της θυγατέρας δεν απέτρεψαν αυτή από το να πολυκαρφώσει κεφάλια και ότι άλλο των γονέων της. Άλλωστε δε, ένα τέτοιο δικαίωμα το έφερε καθότι μάλλον όψιμα απεφάσησαν οι δύο αυτοί σημαντικοί της να την αναθρέψουν και τούτο την γέμισε με αιφνίδιο θυμό. Είχε και τα καρφιά στα χέρια...

πρώτη δημοσίευση: περιοδικό fractal Σεπτέμβριος 2020

pregnant woman, Yiannis Moralis, 1948

αναγνώσεις στον ακάλυπτο

 

Autistic swallow nests (Monologue)

Panayiotis Gouveris (author)

Katerina Kloura (translator) 

I don't want to remember. I find it hard; I was just a kid. I needed to be better protected. Someone had to protect me. I didn't know what was going to happen. Kids only want to play. For me, it was just a game. I picked a stone, hurled it over a nest and something was happening to me. Like being joyful, but not exactly. I wanted it over and over again. After all, they should build their nests higher I was just a kid. Every kid wants to take down a swallow's nest. I just wanted a bit more. I didn't know what was going to happen.  

            It's not easy. Someone has to teach you. Someone brave and undaunted like Nikos. Tough guy. One-shot and the nest was down. Truly gifted. He didn't enjoy it. It was just a way to spend his time. When he couldn't find more nests, he used to hurl at me. I felt no pain. I feel no pain.

The secret is to pick the right stone. It takes a small, slender and sharp rock. That’s perfect. If I didn't find the right one, I would get distressed. Stones are war weapons. It’s you and your stones on the one side and the nest and the swallow on the other.

When I was at the beach, I wasn't swimming. I was looking for pebbles to save, as war supplies. At first, my mom was upset. She was grumbling. Then she quit and gοt used to me. I wasn't wearing a swimsuit anymore, just a deep-pocket short, filled with stones.

Wherever there was a nest, it had to be knocked down. That's how I felt. I was left peaceful and serene after I had torn a nest down. I loved the swallows, but I hated their nests.

            I used to sing while I was knocking the nests down. Not too loudly. A mournful  mumbling whisper to seize my regrets. Ι didn't want to look violent and clumsy. I fancied a refined look — my church outfit: a white shirt and black pants. Standing in awe under the strong nest structure, knowing that in a little while it would be ruined. Nearly catching the smell of it. Oh! If only I lived in a world full of nests. After all, people used to live in caves and trees. Architects, doors and the flushing toilets appeared much later. What a pity! Now we are full of lines and angles.

            Even while I was at school, I kept on painting nests. My teacher was upset. Everybody is upset near me — even the swallows. We used to hang our paintings on the class wall: homes, castles, princesses and my nests. One day I attacked my pictures.  My teacher then stopped hanging them. Everybody is afraid near me; I am just upset. My heart is sweating.

             Mom was always worried about me. I was different, and she knew it, ever since my infancy; late talker, late walker and nest seeker. Oh mom, you who took care of pigeons and sparrows, you deserved another son.

Αlong with the nests, I  also destroyed my mother and her expectations. Someone had to teach me the art of being a son.

She took me to a bunch of doctors. When you are a kid, psychiatrists won't give you drugs. They pat on your mother's back and tell her to be brave. I don't understand; why is it so hard for a mother that her child knocks down swallow nests? 

A fluffy psychiatrist liked my mom. He didn't pat on her back; he preferred to touch her waist. I used to play with a real rabbit in his office. I wouldn't say I like rabbits; they have silly faces. I had to pass five phases of zoo therapy. This moron knew nothing about my autism.

After the rabbit, I adopted a stupid shiny fish; something in between a firefly and a sardine. It died after a week. Ι peed in the fishbowl, that's why. I adopted another one. I peed again. Oh, mom, don't be upset, you could have placed a lid over  the bowl. The psychiatrist wanted me to lay on a sofa and narrate my dreams. That was impossible.  I couldn't; nobody ever taught me how to dream.

I was never an easy-going patient. After all, there is no cure for me. I don't care; it's not my problem. I'm being myself. My mother still hopes. She anticipates that one day somebody will invent the pill for autism. Oh, mom, I'm not going to swallow it. I prefer peeing on goldfish.

My father was a nice guy. We didn't spend too much time together, but he had natural compassion for me. Fathers are usually strict and controlling. My father was completely different; unshaven, tired and dirty in his work uniform; he used to carry a toolkit bag full of screws. I admired him; he could pick the right screw for the right job. He was working double shifts. I used to see him just before I fall asleep. He was standing by my bed, looking like a giant. 

My father didn't like my mother. They didn’t get on well. He used to say that she had got a screw loose. He twisted his fingers and I was laughing. I usually don't understand jokes, but this one was an exception. Once, he caught me peeing on the fishbowl. He remained silent and never said a thing. That was our secret.  My strange behaviour was not an issue for him. I think he might have been a bit autistic too. Maybe he is the one responsible for my autistic gene. I wish mom had autism too, but it's hard for a woman to pee in a fishbowl. Autism does not suit women. They usually have depression or hysteria; autism avoids them.

After the second dead fish, I stopped zoo therapy. We also stopped eating fish at home. I like salmon but I haven't eaten for years.

My mother's sister brought me a puppy. She had read a magazine article about the positive effect of dog ownership on autism. It was a cute dog; not very smart, not very stupid. I liked it. I called him Ulysses. It's silly to call your dog Jack or Benjie. I later discovered that Ulysses had tits, but I didn’t mind at all. I didn't change his name. I changed his fur colour though. He used to be black and white, I took brushes and paints and started daubing him. A little blue, some blobs of red here and there. He was beautiful. He finally came across a group of Panathinaikos fans that beat him to death. He died in my arms. They didn't hit me; my shirt was green. 

I didn't want to bury Ulysses. I loved him too much to bury him under the ground. I preferred to put my dog in the freezer. Mom gave him to a rag-picker, to get rid of his body; I couldn't stop crying. My dad went to the park and found all these dog killers; he slapped them, one by one. I’d rather have them knocked down with my stones. My dad let me spit on each one of their faces. Since then, when I don't like someone, I spit on him. Especially the doctors. They pretend as if they don't care. I'm sure they take a hot disinfected bath when they return home.

Oh, doctors are so useless! Since there is no cure for autism, why do I have to put up with all those medical charlatans? One of them showed me off  to his students. I felt like a monkey in a cage. Medical students are so naive; they ask your name, they give you some candy and they are excited. Future autisticologists… The only way to experience autism is to be locked in an igloo in Patagonia for at least three months. Being autistic is weird, as if you have swallowed a silent rattle.

Sometimes I wonder if there are any autistic animals. In my opinion, all fish have autism, except for dolphins; they suffer from socializing mania. Ostriches also are autistic. They like to bury their heads in the sand.  I love it too; I prefer sleeping with my pillow over my head. I’d love to sleep under the mattress, but my mom will be upset. Camels are definitely autistic; they are not thirsty every day, just like me.  I used to drink water only on the even days of the week. I like to follow a plan.

Dad got me a new puppy; I named it Ulysses again. He had no tits. I had taught him to sit and to stand up; When I ordered "down!" Ulysses would stand up. When I ordered "up!" he was lying. A little mess but I didn't care. I attached a leash around his feet. It seemed silly to put a belt on his neck; I didn't want to choke him. I was afraid of my dog falling off the balcony. It's bad luck if your dog jumps off the balcony. I prefer a car accident or a dogcatcher. My father had installed a safety net on the balcony. It was safe but I was still afraid. Ulysses felt my fear. He wasn't smart, but he had a kind of emotional intelligence. I think he had realised my autism; when I was twirling or flapping my hands, Ulysses was wagging his tail. 

Mom got me three more dogs; she believed in «the more the merrier». We lived in a house full of barkings. Ulysses was scarred. They bit him. I couldn't stand it; one day I started screaming. They took me to the hospital and got me an injection to calm down. I slept for three days in a row. I don't know what happened to Ulysses. I never saw him again. I miss him till that day. For a little while I used to bark instead of talking. If I had a tail, I'd wag it as well.

Ι wish I were a puppy. My ears are big and they stick out. Dogs with long ears look so cute. But I'm still a human and I suffer. I got used to feeling so devastated.  

Being a canary would also suit me. I love cages. I like being locked up behind bars; It feels safe. At home I used to lock the doors; then I hid the keys. My mom was upset; the locksmith was happy.

My parents never smacked me for my weird behaviour. They only tried once but they were scared; at the first slap I stretched my body like a stick and I gazed. They could neither hug me nor hit me. Mom poured cold water on my face. I recovered, I became a typical autistic again.

They got tired of me. That's why I have no siblings. They wouldn't have been able to handle more autism. I would like to have a brother though. I'd teach him to tear down nests without a feeling of remorse. The secret is to pick the right stone. It takes a small, slender and sharp rock. Stones are war weapons. It’s you and your stones on the one side and the nest and the swallow on the other. Oh! I've said that before. It happens to me often. I repeat myself. I repeat my life. Doctors call this Obsessive-Compulsive Disorder. They have names for everything. Hands are upper limbs, shits are excrement and I am a “case”.

Maybe a vet would be better for me. After all, I like barking. Nobody expects much of a dog. You only have to bite the bad guys, that's all.

When you are human, everything is more complicated. For example, kissing confuses me; on my birthday, I kiss all the guests. At funerals I kiss them all too, even the dead. The life of a dog is more straightforward. I have never seen two dogs kissing each other or shaking their legs. Those are human challenges. Lucky dogs. I feel like barking a little; it soothes me down but I shouldn't do that. I'm not a kid anymore.

I will probably never become a dog. Except for the case that I may exchange body and soul with a dog . Maybe I am a dog's dream. I should tell it about my autism though; I don't want to cheat on it. It will be transformed from a dog to an autistic man. It may not be fair. Oh, these thoughts shouldn't calm me down. I should be afraid of myself.  I feel like my heart is sweating.

When I went to second grade, I didn't want to go into the classroom. The teacher seemed strict and harsh. I stayed in the hallway crying and kicking the wall. Finally, they got me a shiny fish. They put it on my desk and I agreed to come inside. While I was watching the fish swim back and forth, the other kids exercised in Maths. Time was passing by.  

I was always sitting alone at the last desk, against the wall: me and my fish. I carried the fishbowl with me in the schoolyard during breaks. I wanted to count the scales of the fish. It was impossible; the fish was swimming up and down incessantly. When I want to measure something, I am too persistent. I took the fish out of the bowl. It floundered until death. Then I started to count. I prefer a counted dead fish to an uncounted alive.

Mom had told me that she used to count sheep before sleeping. I never saw or heard any sheep in her bedroom. For a short period, I was sitting outside her door bleating: baa, baa. That went on for about a term, until finally, on a Christmas day, I thought they would bake me. I was the prospective meal. Since then I refuse to taste a lamp. I felt as if I would bite a bit of myself. Poor sheep, we wrap your intestines around and we swallow them without shame.

I love lambs because they live on herds. They sleep together, eat together and finally, they are being slaughtered together. I want to join a herd of dark-haired autistic men. We would do weird things together. We would mock the world. We would mock our parents and our unborn siblings. Then we would all grow old together. Proud and autistic, till death.

We are not all the same. Just like dogs, there are breeds of us. I am in the mild one. How lucky! I speak, I write, I can even dance. Some will never talk. I don't get involved with them. They may bite you for no reason. I also do things for no reason but I don't bite. They are autistic Bulldogs and I am an autistic Boston Terrier. I like music and parfait ice-cream. I am a gentleman. During Carnival my mother dressed me up as a marquis. I wanted to dress up as a Pelegrin. By this name, I call the black pelicans. They don't exist, but if they existed, that would be their name, Pelegrins. My mother didn't want to masquerade me in a bird costume. She feared that I might jump out of the window. It's not right for your child to fall out of the window wearing a Pelegrin costume. Of course, before I crash, I would flap my fake wings happily. I think Icarus must have been autistic. He had dressed up as a Pelegrin, as well. I've seen him in some pictures. No doubt, he was just like a Pelegrin.

Chickens have wings, but they can't fly, they are ground birds. One day dad decapitated a hen. She was running headless. I have tried to unscrew my head.—a waste of time. My head is well stuck. I would like to escape from my head sometimes. It's full of endless thoughts and that upsets me. Hens are lucky. They can live -even for a while- without their head.

  Mom used to burn the hairs of the chicken before cooking. Decapitation, defeathering, chopping; a lot of hassle just for a bowl of homemade chicken soup. I wouldn't like to be a rooster. Every morning, one of my mistresses would end up baked on a plate. There is permanent mourning in the chicken coops. I would love to be a vegetarian but it is dangerous. I take pills, so I have to eat meat. When I swallow meat, I close my eyes. I can’t watch. I can’t swallow with my eyes open. I rarely function in one piece. When I walk, I don't move my hands. When I lie down, I close my ears. My body is confused.

One day I burned my eyelashes. I like fire. When a forest is on fire, animals run away altogether: wolves next to deer, rabbits next to foxes. I would like to become a fireman to see all the animals in one herd. I would run next to them. Maybe I would be an honorary rider-fireman. My horse would have a burnt tail and I would have burnt eyelashes. We should not put out fires. They keep us united.

There was a fake fireplace in our house. It wasn't really fake, but mom never lit a fire on it. She thought I would get burnt. I liked going into the fireplace and looking at the chimney. One day a swallow was trapped in the chimney. It was upset. I am not upset when I am trapped or captured. On the contrary, I am upset when I feel free. I'm not too fond of much space and fresh air. I would like to be tiny and live in a matchbox for my whole life. When you are little, you can't have a huge illness. Everything is small, little and few.

That's why I like ants. They are tiny. What could possibly fit into such small creatures?  Surely not a whole autism. Insects are autism-free. I like counting things but not ants or stars. They are so many. Once, I counted three thousand fifty-two ants. Then I felt drowsy; I closed my ears and fell asleep. Mom counts sheep before sleeping.

I never saw my father asleep. He always waited for me to sleep first. He is an honorary rider-dad. I wouldn’t  change him for the swallow nests of the whole world.

I don't remember my dad's name; I always called him dad. My mother's name is Magdalena; I never called her mom. Magdalena wanted another life, but she got trapped with an autistic son, swallow nests, painted dogs and peeing fish.

Poor Magdalena. You should have abandoned me earlier. Now your hair turned grey. No one will love you anymore. I can't hate you. You gave birth to me. Childbirth is painful. Hens lay eggs, they don't hurt that much. Magdalena, I'm sure you won't forget me. Goldfish memory spans are a few seconds long, but you are not a goldfish.

Every other Saturday the bus is here; we go on a day trip. Not all of us. Only those who were calm and took their medication. You are calm when you sleep all night long without waking up and you don't bother nurses and you shave your face every morning and you always sit on the same spot in the dining hall. I don't know what my pills are for, but I take them all: one blue, two white and one pink. At nights I take the same pills without the pink one. I'm probably the most obedient here. One of us never shaves his face. He is afraid of cutting his carotid. I don't know what the carotid is. I tell him that if he cuts it, I'll bring him another one from the grocery store. He still does not shave his face.

We always went to museums. In the Byzantine museum, in the Archaeological, in the Military museum, then in the Byzantine museum again, and so on. This Saturday we are going to the zoo. When I was a kid, I thought that the zoo was an animal garden where we can plant rabbits, deer and goldfinches; a gardener waters them and they grow becoming normal blooming animals. One Saturday, dad had gone on a strike, so he didn’t have to work and he took me to the zoo; I realized the truth: Deer with broken antlers, obese bears, a tamed wolf, a few hungry ducks that were staring your bread. All of them were being kept in cages, bored and sad. They were probably under the influence of drugs. Me too, ever since I took the blue, the whites and the pink, I have become bored and sad.

Every one of us, who has autism, believes that everything remains the same. Therefore I expect that when we go to the zoo, I will meet my dad. Τhese autistic expectations I hold, are usually not fulfilled but I continue to hope until the truth comes out. Then I have a crisis. Maybe it would be better if I didn’t go to the zoo. This way, I won't realize my dad's absence and I won't have a crisis. But the social worker will take zoo photos and she will pin them out of her office. I will be staring at  them for hours, hoping senselessly to make out my dad into them. Then I will have a crisis. There is only one solution: I must hide the social worker's camera. Oh no, it's not a good idea. She will keep searching for her camera, and I will start flapping my hands and she will realize that I'm guilty so she will keep me off my cigarettes for a week.

In the past I had been punished for feeding pigeons on the roof. They couldn't stand the bird poops. What could I do? I can't make small toilets and teach the pigeons to use them. They left me without  my cigarettes for a week. Another tenant provided me secretly from his stock. In return, I was guarding his carotid. I don't know what the carotid is but I was guarding it. He was giving me a cigarette every eight hours. Hard work but it was worth it.

I have always been always afraid of our visiting the zoo. I knew that someday museums and their repetitions would be over. Every Wednesday the social worker summons us and she asks where we would like to go on the following Saturday trip. We always go where she wants. We usually want to visit brothels and fast-food restaurants. They finally take us to museums and we touch naked stone chicks. Not so bad. The social worker’s son went on a school trip to the zoo. That’s how she decided that it would be a good idea for us to do the same. I’d prefer the opposite: the zoo should come to us. I would host an antelope in my room. I don't know what antelopes are but their name reminds me of ancient Greek tragedy.

In Greece animals are short and small. In Africa there are no zoo gardens but you can find big zoo parks: elephants, giraffes, gorillas. After all, they can't fit King Kong in a simple zoo cage. They need bigger zoo parks. I have never met an autistic person from Africa. I wonder if people in Africa give birth to children or lay eggs. I have never met any autistic Chinese as well, yet. Godzilla lives in China. In Greece there are only brown bears and Caretta turtles and the same go on again and again.

When I'm upset, the nurse makes me watch animal-videos on tape. They are always the same: a zebra desperately trying to save her child from a tiger, some grazing buffaloes, and two snails fucking each other. Dad used to take me to the circus. He went on leave to take me to the circus. When a circus left the town, we would follow it to the next cities, to visit it again, until it was far away. Once, he had paid a clown to let me ride an elephant. It's nice to touch the ears of an elephant. I also wanted to ride a whale but whale skin is slippery.

My dad was killed in a car accident. He fell asleep while he was driving. At his funeral I only kissed his hand. Every bone on his face was broken. I don't want to say that he had fallen asleep. I prefer claiming that his car crashed into a bend while he was trying to avoid a squirrel. That way he becomes a hero. After my father's death my mom put me in here.

Deep down, I know that Ι won't meet him at the zoo. Dead people don't go to the zoo. My dad went to heaven. All fathers who have autistic children go there.

I don't want to go to the zoo. My dad is not there. I am bored with ordinary animals. It would be nice to visit a garden where I could see Ulysses, the swallow nests that I hadn’t taken down, the peed goldfish and the whale that I didn't ride. But there is not such a garden. As I get older, I realize that there are things that do not actually exist.

I have to make up an excuse for the Saturday excursion. I don't want to go to the fucking zoo. I can pretend I am dead. Sounds good but If they think I am gone, no one will go to the zoo. They will stay to mourn my loss. When one of us is dead, the social worker tells us to cry. I cannot cry like that. On the contrary: I find it funny that everyone wears black. They remind me of buffaloes.

All human beings look like a specific animal. I look like a penguin; I like wearing black pants and a white shirt. Animals do not need clothes; they were born dressed. I was born naked and autistic.

 It's Friday night. Tomorrow is Saturday. I need to make a decision. Some tenants are lucky: Every Saturday, their relatives come to visit or pick them up. I don't really care about tomorrow but I need to think about something to calm me down and get to sleep. Mom used to count sheep to sleep. If I don't sleep, I will wrinkle the bedsheets. I have to keep them in place or else they can be tangled up around my neck. It's not cool to die suffocating by a sheet.

I could ask the nurse to give me a sleeping pill but I shouldn't disturb her at such a late hour. My roommate -the one with the carotid- has been sleeping for some time. He thinks I am awake every night to guard his carotid. My father did not sleep until I was asleep. When he died, they told me he was sleeping deeply. I went to his grave and I heard no snores. Here, I have to snore even if I'm awake. Otherwise, the nurse will come and ask me why I'm still awake.

Τhe most beautiful moments of my childhood were just before I fell asleep: my autism thought Ι was sleeping and left me alone. But I was still awake, just for a moment! At this precious moment, my father was standing next to my bed, and I smiled at him.

This night I will count sheep for the first time. It’s probably the only way to fall asleep. I need to think about their colour, their weight, their bleating sound. I don't want to count snow-white sheep. I'll put a black mark on their face. I want them to be quiet, I can't sleep, if they are bleating: baa baa, it will be a disaster! I want silent, black and white sheep—the best breed for a good night’s deep, safe sleep. I never asked my mother about her sheep. She was a bit of a coquette: her sheep would surely   have a bell on their neck. I want mine to jump over a fence: a short wooden one, just for the case. I want all of my sheep to be able to pass it over.

Oh, it's so silly to insist on jumping fences. After all, sheep are usually fat and slow. It may be better to count hares or goats. I prefer counting yawning sheep; it might be more relaxing. I don't know if a sheep can yawn. Anyway I'll try with the ordinary sheep and we'll see. After all, sheep wouldn't have been so popular if, they weren't effective.

 I would simply want them to carry a little swallow on their backs.

------------------------------------------------------------------------------------------------

This monologue is the English version of the Greek piece "Ιδρώνει η καρδιά μου" (My heart is sweating). It is the last chapter of the book "Μην κλαις, ρε Γοργόνα!" (Don't cry, you Μermaid!)- Gavriilidis, ed. 2017

Author: Panayiotis Gouveris

https://gavrielidesbooks.gr/books/min-klais-re-gorgona/

With Red Swallow-Patterned Wallpaper, 1915 by Alexej von Jawlensky