Όχι, τα Χριστούγεννα δεν στόλιζε το σπίτι της η οικογένεια Ακρίτα. Δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις για τούτο καθώς όλο τον υπόλοιπο χρόνο η οικία τους παραήταν φανταχτερή και κοκεταρισμένη.
Μες το κατακαλόκαιρο αναβόσβηναν λαμπιόνια στο μπαλκόνι, ενώ την άνοιξη κερνούσαν κουραμπιέδες. Λίγο μετά τον Αύγουστο έβαζαν στο κέντρο του σαλονιού τρία πελώρια έλατα, όμως τα Χριστούγεννα όλα τούτα γίνονταν στάχτη και μπούρμπερη. Άναβαν τη λεγόμενη Χριστουγεννιάτικη φωτιά, έκαιγαν κεράσματα, στολίδια και λαμπιόνια, κλείδωναν την πόρτα και έσβηναν τα φώτα.
Περίεργη συμπεριφορά όχι όμως ανεξήγητη. Ο μονάκριβος γιος της οικογένειας, ο Άλκης Ακρίτας, δεν ήταν παιδί για γιορτές και πολλές χαρές. Το πιο σημαντικό… δεν μπορούσε να πει τα κάλαντα! Όχι βέβαια πως μπορούσε να πει τίποτα άλλο... Δύσκολο παιδί, μόνο ν'αναπνέει μπορούσε όπως όλοι.
Τα Χριστούγεννα του 2006 και ενώ η οικογένεια Ακρίτα είχε μπει στη διαδικασία του Χριστουγεννιάτικου εγκλεισμού, ο Άλκης κλείστηκε στην τουαλέτα και άναψε το πλυντήριο. Πολλές φορές άναβε το πλυντήριο δίχως ρούχα, αλλά σήμερα θα γινόταν κάτι διάφορο πολύ.
Ο μπαμπάς Ακρίτας κόλλησε το αυτί του στην πόρτα και ξάφνου χαμογέλασε. Η κυρία Ακρίτα πρώτη φορά τον έβλεπε να χαμογελά.
- Άντρα μου καλέ και πολυαγαπημένε τι έφερε στα χείλια σου χαμόγελο γλυκό;
- Μονάκριβη γυναίκα μου ο Άλκης τούτος που μας έλαχε για γιος ψιθυριστά λέει τα κάλαντα με συνοδεία του πλυντηρίου… χαρά μεγάλη έχω στην καρδιά.
Από τότε το πιο στολισμένο σπίτι σε ολάκερο τον κόσμο κάθε Χριστούγεννα είναι αυτό του Άλκη Ακρίτα, που μια φορά το χρόνο ψιθυρίζει Κάλαντα Πλυντηριανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου