Σημαιοφοριλίκια

Τους σημαιοφόρους ποτέ δεν τους ζήλεψα. Άραγε τι απέγιναν αυτά τα παιδιά; Οι πρώτοι των πρώτων, οι ψηλότεροι των ψηλότερων, οι ομορφότεροι των ομορφότερων... Δεν ξέρω. Μάλλον θα είναι σε μια γωνιά απογοητευμένοι. Ίσως φοράνε γαλανόλευκες κάλτσες για να θυμούνται τα παλιά. Ίσως μασάνε τσίχλες με ρυθμό: Ένα δύο, εν δυο, εν δυο, ένα… Το σημαιοφοριλίκι κάποια χούγια σίγουρα τ' αφήνει. 
Τα βράδια τους ακούω. Ένα τσούρμο σημαιοφόροι στην ταράτσα προσπαθούν να απεξαρτηθούν, αντί για σημαίες βαστάνε λευκά πανιά. Αποζητούν μια ανακωχή. Κουράστηκαν να είναι πρώτοι.

Sergey Alekseevich Luchishkin, διαγωνισμός γυμναστικής, 1970

λόγια που 'γιναν ταινία...

Το κάναμε το θαύμα μας... Ένα εκατομμύριο θεάσεις σε μια βδομάδα! Από τη Συρία στις Σέρρες! Καλώς ορίσατε στο κινηματογραφικό μας εργαστήρι!

Κριτική του συγγραφέα Διαμαντή Αξιώτη για το "Μην κλαις, ρε Γοργόνα!"

Θεατρικός μονόλογος
ή
επτά διηγήματα σύγχρονου σουρεαλισμού

Ο πολυβραβευμένος θεατρικός συγγραφέας, (μεταξύ άλλων: Α΄ βραβείο συγγραφής θεατρικού έργου της UNESCO 2014), ειδικός παιδαγωγός στην πόλη των Σερρών, με την κυκλοφορία της «Γοργόνας», μέσω μιας στακάτης γραφής, αγοραίας, μάγκικης, άκρως τολμηρής και αθυρόστομης, ίσως γι αυτό άμεσης, απευθύνει προς τους αναγνώστες-θεατές του αυστηρή κριτική της παρούσης κατάστασης, απευθύνοντας παράλληλα αιχμηρό κατηγορώ προς τους Κυβερνώντες του τόπου.
Με όπλο του το ευεργετικό χιούμορ και τη λεπτή ειρωνεία, δε διστάζει να αυτοσαρκάσει προσωπικές καταστάσεις που αφορούν τόσο το επάγγελμα του δάσκαλου που ασκεί όσο και τη διαβρωμένη οικογενειακή του κατάσταση.
Πραγματικότητα και μυθολογία εμπλέκονται με φιγούρες των τσίρκο, με όλο σχεδόν το ζωικό βασίλειο, για να καταλήξουν σε μια δραματική τηλεφωνική μοναξιά. Από αυτό το οριακό στάδιο-κατάντια ο αυτισμός ενεδρεύει. Ο εγκλεισμός του σε ψυχιατρείο είναι βέβαιος.
Από τις πλέον πετυχημένες σελίδες του βιβλίου είναι εκείνες που ο συγγραφέας απευθυνόμενος στην Γοργόνα την «μαλώνει» για τα κατορθώματα-καμώματα του ένδοξου και Μέγα αδελφού της Αλέκου:
«Ένα πράμα έπρεπε να κάνει ο αδερφός σου: να τσιμεντάρει το Αιγαίο. Τότε θα ήταν Μέγας. Μπορούσε, δε μπορούσε; Όλο τον κόσμο κατέκτησε. Τότε θα τον παραδεχόμουνα. Να τρέχουν προσφυγόπουλα απ’ το ένα νησί στο άλλο. Να παίζουν ποδόσφαιρο ανάμεσα απ’ τα Ίμια. Να κάνουν σούζες με ποδήλατα πηγαίνοντας προς Νάξο, Πάρο. Αυτή θα ήταν πραγματική Εγνατία!».

Συζητώντας για το PaperLand.