Επτά θεατρικοί μονόλογοι

Ο Θεοχαρης Παπδόπουλος για το "Μην κλαις, ρε Γοργόνα!"

Τις περισσότερες φορές, που διαβάζουμε ένα θεατρικό έργο, που μας αρέσει, νιώθουμε την ανάγκη να το δούμε να ανεβαίνει σε κάποιο θέατρο, έτσι ώστε να μπορέσουμε να το απολαύσουμε πραγματικά. Συνήθως, η απλή ανάγνωση δεν αρκεί. Αυτό συμβαίνει γιατί ο θεατρικός συγγραφέας, όταν γράφει το έργο, έχει στο νου του, την παράσταση, που θα μπορούσε να ανέβει με βάση το έργο.

Υπάρχει, όμως, ένα υβριδικό είδος θεάτρου, που είναι το αφηγηματικό θέατρο. Ένα είδος μεταξύ πρόζας και θεάτρου, που φλερτάροντας και με τα δύο είδη, καταφέρνει να δώσει έργα, όπου ο αναγνώστης και ο θεατής μπορούν να τα απολαύσουν εξίσου.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και το βιβλίο του Παναγιώτη Γκούβερη: «Μην κλαις, ρε Γοργόνα!», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδης». Πρόκειται για εφτά θεατρικούς μονόλογους, που είναι τόσο καλά δομημένοι, έτσι ώστε αν δεν υπήρχαν κάποιες σκηνοθετικές οδηγίες, θα νομίζαμε ότι διαβάζαμε διηγήματα. Ο συγγραφέας καταφέρνει να συνδυάσει την πρόζα με το θέατρο με πρωτότυπο ύφος γραφής. Ο Παναγιώτης Γκούβερης γίνεται φίλος με τον αναγνώστη ή τον θεατή και του ανοίγει την καρδιά του. Του μιλάει για όλα τα σύγχρονα κοινωνικά αδιέξοδα. Τα λόγια φεύγουν από μέσα του σαν χείμαρρος. Ο συγγραφέας ξεσπάει και λέει πολλά χωρίς, όμως, να φλυαρεί. Δεν μιλάει ακατάσχετα, αλλά μιλάει για όλους και για όλα. Με γλώσσα λιτή, σύγχρονη και κατανοητή καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη ή του θεατή ως το τέλος.

Οι εφτά μονόλογοι περιλαμβάνουν διάφορα κοινωνικά θέματα, που μας απασχολούν σήμερα. Τα παιδιά, που πνίγονται στο Αιγαίο, ο νεαρός, που μοιράζει φυλλάδια και επιλέγει τον τρόπο αυτοκτονίας του, ένα κορίτσι χωρισμένων γονιών και ένας δάσκαλος, που δεν έχει όρεξη να διδάξει είναι τα πιο ενδιαφέροντα θέματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα υστερούν.

Σε αρκετά σημεία του βιβλίου υπάρχει μια ειρωνεία, που αλλού είναι λεπτή και αλλού τραγική. Η σάτιρα και το χιούμορ υπάρχουν σχεδόν σε όλους τους μονόλογους παρά τη μελαγχολική διάθεση και η γεύση, που μένει στο τέλος είναι γλυκόπικρη. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή περιγραφής ενός ποδοσφαιρικού στιγμιότυπου, όπου οι ποδοσφαιριστές είναι σαμπουάν: «Σασούν… Σασούν με την μπάλα… Δίνει στον Παντέν… Παντέν περνάει στον Μοτέι… Μοτέι Τιμοτέι και γκολ!»

Συμπερασματικά, το βιβλίο του Παναγιώτη Γκούβερη «Μην κλαις, ρε Γοργόνα!» είναι ένα πολύ ενδιαφέρον έργο, που αναδεικνύει τις αρετές του αφηγηματικού θεάτρου. Οφείλουμε να συγχαρούμε τον συγγραφέα και περιμένουμε τα καινούργια έργα του.

Πρώτη Δημοσίευση: fractal

Fernando Botero, Venum, 1996.