Τόσο όμορφοι άνθρωποι, σε τόσο άσχημη πόλη!

Αν δεν είχε τόσο νόστιμες μπουγάτσες σίγουρα θα την κοπανούσα από δω. Άλλωστε δε με λες Σερραίο. Αλλού γεννήθηκα, αλλού ερωτεύτηκα, αλλού μεγάλωσα. Θα φευγα. Τις Σέρρες δεν τις αγαπώ. Ποτέ δεν της αγάπησα. Λίγοι σινεμάδες (ένας…), λίγη θάλασσα (καθόλου), και ένα σωρό ψηλότεροι άνθρωποι. Ναι, στις Σέρρες νιώθω κοντός. Όταν πάω προς τη Λάρισα νιώθω κανονικός και μόλις φτάσω Καλαμάτα ψηλώνω. Με τα κιλά ακριβώς το αντίθετο. Στην Καλαμάτα παχύσαρκος, στη Λάρισα υπέρβαρος, στις Σέρρες απλά αφράτος.  Μη με ρωτάτε από πού είμαι, δεν θα το μαρτυρήσω. Δε θα σας πω πού ψηφίζω.

Όταν πάτησα το πόδι μου  στην πόλη σας, αναστέναξα. Τόσο όμορφοι άνθρωποι σε τόσο άσχημη πόλη! Αλήθεια λέω. Αν βάλουμε στη σειρά μια Σερραία, μια Θεσσαλονικιά και μια Κεφαλονίτισσα είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις τη Σερραία: Η πιο όμορφη! Τόσο απλά.  Αναρωτιόμουν. Έλεγα ίσως είναι το νερό, ίσως είναι οι μπουγάτσες… ήπια ένα σωρό λίτρα, έφαγα ένα σωρό μπουγάτσες (κυρίως κρέμα), αλλά δεν κατάφερα να ομορφύνω. Παραμένω μη Σερραίος.

Καλοί μου Σερραίοι, έτσι όπως έχετε ομορφύνει τον κόσμο όλο, έτσι όπως στολίζεστε λαμποκοπάτε και μοσχοβολάτε…  έτσι -έστω λιγάκι- σουλουπώστε και την πόλη σας. Βαρέθηκα να μην την αγαπώ. Βαρέθηκα να σκοντάφτω σε μικρές λακκούβες και μεγάλα όνειρα. Ναι, ναι… εγώ ξέρετε δεν έχω αυτοκίνητο. Λίγα ζευγάρια παπούτσια και ένα παλιοποδήλατο έχω. Με ενοχλούν οι λακκούβες. Τραντάζουν την καρδιά μου.

Που και που κλείνω τα μάτια μου. Εκεί που περπατάω. Μια στιγμή, δυο στιγμές, κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι. Φαντάζομαι ένα παραπάνω σινεμά, καμιά πινακοθήκη, φαντάζομαι λίγα παραπάνω ποδήλατα, έχω φανταστεί ακόμα και ένα βαγόνι του μετρό στο κέντρο των Σερρών. Αλήθεια λέω. Πιο πολύ όμως μ' αρέσει να φαντάζομαι άσχημους Σερραίους και Σερραίες. Για κάποιο λόγο πιστεύω πως όσο παραμένετε όμορφοι η πόλη σας θα αντιστέκεται. Ίσως είναι μια κατάρα. Ποιός ξέρει... Σας παρακαλώ. Αν είναι εύκολο, όταν ξυπνάτε, φροντίστε να είστε λίγο περισσότερο ατημέλητοι. Έτσι, σαν μια παρηγοριά. Για την πόλη σας ρε γαμώτο.

Καμιά φορά, σκέφτομαι πως οι λακκούβες για μια πόλη είναι σαν τα σπυράκια που έχουμε εμείς οι άνθρωποι. Πρέπει να τελειώσει η εφηβεία και φεύγουν. Αυτό είναι. Οι Σέρρες περνάν ακόμα την εφηβεία τους, και μας έχουν αλλάξει την πίστη. Μια θυμωμένη πεισματάρα πόλη.

Καλή μου πόλη, θέλω να σε δω να χαμογελάς. Φτάνει με τις ομίχλες και τις απρόσμενες βροχές σου. Αφού το ξέρεις, όση βροχή και να ρίξεις δεν πρόκειται να χαλάσεις το μακιγιάζ μας. Κάνε λίγο υπομονή. Όταν γίνεις πια ολόκληρη κοπέλα, σου υπόσχομαι να φυτεύω κάθε μέρα ένα λουλούδι. Κι ας έχω αλλεργία. Κι ας μην είμαι Σερραίος. Ξέρω... τις περισσότερες πόλεις τις νιώθουμε σαν μητέρες μας. Εγώ όμως σε νιώθω σαν κόρη μου. Έτσι σε νιώθω. Θέλω να σε δω να μεγαλώνεις και να ομορφαίνεις. Ξέρω ξέρω... πέρασες πολλά στην παιδική σου ηλικία: κάηκες, σβήστικες, χωρίστηκες, πατήθηκες, είσαι λιγάκι μπερδεμένη. Να σου πω ένα μυστικό... Είσαι η πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας. Όλες οι άλλες απλώς έχουν καλύτερο κομμωτή και στουπώνονται στο μακιγιάζ. Ας είναι… Μείνε με τις λακκούβες σου. Σ' αγαπώ. Από σήμερα σ' αγαπώ, κι ας σκοντάφτω.

(πρώτη δημοσίευση περιοδικό Ser-Free#52 )

Karen Obuhanych, Sand and Serf