Η ιστορία του κυρίου Ελισαίου.

Λίγο πριν από τη σύνταξή σου και ενώ κάθεσαι σε ένα μικρό σκονισμένο γραφείο καπνίζοντας την πίπα σου, όλοι σε κοιτούν με δέος.

Είσαι πια παλιός.

Ειδικότερα δε για τους  άρρενες λίγο πριν την απόλυσή από τα Ελληνικά στρατά -ιδίως τον τελευταίο μήνα- φορούν στραβά το πηλήκιο και όλοι κοιτούν με δέος.

Είναι πια παλιοί.

Ακόμα και ένα παιδάκι προσχολικής ηλικίας παρατηρεί λοξά το νεογέννητο αδερφάκι του –αν βρει μάλιστα την ευκαιρία, μπορεί να του τραβήξει τα μαλλάκια– και σκέφτεται: Είμαι πια παλιός, ξέρω, γνωρίζω, και άμα λάχει μπορώ να ξελασπώσω και το νέο…

Η έννοια του παλιού και του νέου προσδιορίζεται αυστηρώς με όρους χρονικούς. Ωστόσο, η απόλυτη τιμή του χρόνου λίγη αξία έχει, ίσως και καθόλου. Η σχετική αξία αυτής της έννοιας -χάρη στην οποία έγινε γνωστός  ο Αλβέρτος και πλούσιοι οι Ελβετοί- είναι αυτή η οποία προσδιορίζει τον παλιό και το νέο.

Ο νέος είναι στο πριν και ο παλιός λίγο πριν το μετά.

Τα ως άνω έγιναν απόλυτα κατανοητά κατά την επίσκεψή μου στο Κρατικό Μαιευτήριο Άνω Πεντέλης. Μη νομίσετε ότι σπαταλώ το χρόνο μου κάνοντας άσκοπες επισκέψεις σε κλίνες τοκετού, ούτε φυσικά είμαι κάποιος επιθεωρητής εργασίας. Απλώς και μόνο η εμπάθεια μου για την Κάτω Πεντέλη με ώθησε σε τούτη την ενέργεια, να γεννήσει η γυναίκα μου τη μονάκριβη κορούλα μας εις το Κρατικό Δημόσιο Νομαρχιακό Μαιευτήριο Άνω Πεντέλης.

Μία γέννα φυσικά δεν είναι κάτι το απλό και ούτε έχει ένα και μόνο στάδιο. Βέβαια μην περιμένετε από έναν άρρεν παραμυθογράφο να ασχοληθεί σοβαρά με τη φυσιολογία ενός τοκετού. Όσοι από εσάς εμφανίζουν τέτοιες προθέσεις ας σταματήσουν τώρα την ανάγνωση και ας βρούνε αλλού τη λύση των προβληματισμών τους.

Εις το παρόν γράφημα θα ασχοληθούμε με την περίοδο κατά την οποία ο συνοδός αναμένει έξω από την αίθουσα οδυνών το χαρμόσυνο γεγονός.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων ο συνοδός τούτος είναι ταυτοχρόνως και σύζυγος της επιτόκου. Κάθεται δε, όλη την ώρα της αναμονής όρθιος -ωσάν στέκα- ενώ δίπλα του υπάρχουν και καρέκλες και παγκάκια, αλλά και σκαλάκια όπου θα μπορούσε να εναποθέσει το σαρκίο του. Η όρθια στάση όμως αποτελεί σήμα κατατεθέν του εκκολαπτόμενου πατέρα δείγμα της θέλησής του να κοπιάσει και να αναλάβει τις ευθύνες που θα κατακλύσουν εντός ολίγου τη ζωή του.

Ο μέσος χρόνος αναμονής είναι περίπου 7 ώρες, (ως χρόνος γέννας λογίζεται η στιγμή που θα ακουστεί το κλάμα του παιδιού) ενώ παίρνει ένα εικοσάλεπτο ακόμα μέχρι να σου καθαρίσουν το παιδί και να το φέρουν τυλιγμένο σε μία κουβέρτα.

Κατά τις πρώτες δύο με τρεις ώρες αναμονής εθεωρήσαι  ακόμα νέος... πρέπει να κάθεσαι αριστερότερα από τους άλλους συνοδούς οι οποίοι περιμένουν περισσότερες ώρες, οπότε και να τους σέβεσαι.

Από την τρίτη έως και την πέμπτη ώρα δε λογίζεσαι ούτε ως νέος, αλλά ούτε και ως παλιός. Μην κάνεις το λάθος και πάρεις τον αέρα του παλιού, εις αυτή τη χρονική περίοδο σε σέβονται αρκετά οι νεότεροι αναμένοντες και έχεις την υποχρέωση να σέβεσαι τους παλαιούς.

Παλιός χαρακτηρίζεσαι αφού έχεις ήδη μπει στην έκτη ώρα αναμονής. Έχεις πλέον πολλά δικαιώματα, μπορείς ακόμα ακόμα να κάτσεις και στα σκαλάκια δίπλα σου όχι όμως για πολύ. Τώρα πια όλοι σε σέβονται και σε κοιτούν με δέος είσαι πια παλιός.

Έπειτα από αυτή την τόσο ουσιώδη τυπολογία μπορούμε να επανέλθουμε εις το προσωπικό μου βίωμα της Άνω Πεντέλης. Στην δική μου περίπτωση λοιπόν, έξω από την αίθουσα οδυνών υπήρχαν αρκετοί συνοδοί καθότι ήταν άνοιξη και οι γυναίκες γεννοβολούν αβέρτα. Από την πρώτη ματιά μπορούσες να καταλάβεις ότι παλαιότερος όλων ήταν ο κύριος Ελισαίος. Ένας μεσήλικας με μια καλοσχηματισμένη φαλάκρα που φαινόταν εξαιρετικά ψύχραιμος -δείγμα της παλαιότητάς του- έδειχνε να γνωρίζει τα πράγματα καλά. Οι γιατροί τον χαιρετούσαν με ένα διακριτικό χαμόγελο ενώ οι μαίες μπορεί να τον στέλναν και για θελήματα. Τόσο παλιός ήταν! Έδινε κουράγιο σε όλους μας χτυπώντας την πλάτη, ενώ ευχόταν να κάνει η γυναίκα του ένα κοριτσάκι. Μοίραζε κάτι εικονίτσες της Παναγίας για να μας δίνει κουράγιο. Σίγουρα ήταν καλός ίσως και λίγο περίεργος.

Δε θα ανέφερα τον κύριο Ελισαίο αν δεν τον ξανάβλεπα και στην δεύτερη γέννα της συζύγου. Ήταν πάλι εκεί στην αίθουσα οδυνών απ έξω. Μοίραζε πάλι εικονίτσες και περίμενε και αυτή τη φορά η γυναίκα του να κάνει ένα κοριτσάκι. Σίγουρα ήταν και πάλι ο πιο παλιός όλων μας. Θεώρησα μάλιστα και γούρι που οι γυναίκες μας γεννούσαν πάλι μαζί. Μέσα από τέτοια γεγονότα γίνονται ξέρετε και ισχυρές φιλίες.

Έχοντας πλέον δύο παιδιά και με τον πληθωρισμό να αυξάνετε αποφάσισα να βρω και μία δεύτερη δουλειά. Άλλωστε η δουλειά του συγγραφέα είναι μάλλον κακοπληρωμένη. Η εμπάθεια μου για την Κάτω Πεντέλη με ώθησε να εργαστώ ως καθαριστής εις την ψυχιατρική πτέρυγα του κρατικού νοσοκομείου Άνω Πεντέλης. Ο χώρος μου ήταν οικείος καθώς η ψυχιατρική πτέρυγα στεγαζόταν δίπλα από το μαιευτήριο.

Η προηγούμενη καθαρίστρια, η οποία ως παλιά συνταξιοδοτούνταν, εθέλησε να με ξεναγήσει εις τις κλίνες… οι ασθενείς αν και είχαν ποικίλα προβλήματα μου ήταν αρκετά συμπαθείς. Όπως ενημερώθηκα μία κλίνη δεν ήθελε και πολύ καθάρισμα καθότι ο ασθενής δεν πολυέμενε στην πτέρυγα…
 - Μα και πού μένει που κοιμάται κυρία Περσεφόνη;

- Ε, δε θα το λεγα ότι κοιμάται και πολύ ο κύριος Ελισαίος. Άσε, ο κακομοίρης χαροκαμένος. Και γω στη θέση του θα τα 'χανα... Πριν από τέσσερα χρόνια ήτανε να γεννήσει η γυναίκα του δίπλα στο μαιευτήριο. Τα πράγματα δεν επήγαν καλά. Χάθηκε και κείνη και το παιδί πάνω στη γέννα. Ο κύριος Ελισαίος, διευθυντής τραπέζης, δεν άντεξε τον πόνο. Ξημεροβραδιάζεται στο μαιευτήριο και περιμένει να γεννήσει η σύζυγος του. Να φανταστείς ούτε στην κηδεία της δεν πήγε.. Και ήταν τόσο καλός άνθρωπος, μου 'χε εγκρίνει και ένα δάνειο.

Gustav Klimt, Family,