Κυριακή 22 Μαρτίου 2020

Πατ πατ

Εγώ δε θέλω το δικό σας χειροκρότημα. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα ρυθμικά παλαμάκια. Μου αρκούν τα παλαμάκια του Μίμη, του Αλί, του Τάσου και της Άννας. Αυτά ξέρω, αυτά εμπιστεύομαι. Ο Μίμης προσπαθεί χρόνια να χειροκροτήσει, αλλά το ένα του χέρι ρε γαμώτο είναι μικρό κι αδύναμο και μαγκωμένο ρε γαμώτο. Και είναι δύσκολο να κάνει πατ πατ πατ και όμως προσπαθεί και προσπαθεί και στο τέλος ξέρεις κάτι… εγώ το ακούω το πατ πατ πατ, ποτέ δε σταματάει, τ' ακούω στην καρδιά μου.
Εγώ δε δουλεύω σε νοσοκομείο, δουλεύω λίγο έξω απ' την πόλη. Σ' ένα κέντρο κοινωνικής πρόνοιας, που ο Μίμης, ο Αλί, ο Τάσος και η Αννα το λένε σπίτι.




 Pair of Ivory Clappers in Form of Human Hands Egypt, 1539 - 1190 BC 

«Μην κλαις ρε γοργόνα» στο θέατρο Ίσον. Ο εφιάλτης ξυπνά μέσα από το μύθο της θλιμμένης γοργόνας. Η αντιστοιχία με τη σημερινή νεοελληνική πραγματικότητα διαλύει τη χίμαιρα της ευδαιμονίας. (της Ελένης Αναγνωστοπούλου)

  Μας μαθαίνουν από μικρή ηλικία ιστορίες και μύθους. Το περιεχόμενο τους έχει συνήθως χροιά διδακτική πέρα από το εκπαιδευτικό του πράγματο...