Η Διώνη Δημητριάδου για το "Μην κλαις, ρε Γοργόνα"

Μια ρέουσα γλώσσα, μια πρωτότυπη γραφή. Είναι μία η ιστορία; Είναι πολλές μικρότερες σε συρραφή εσωτερική; Δεν έχει και τόση σημασία. Διαβάζεται απνευστί σαν μια εξομολόγηση προς εαυτόν αλλά και σαν μια κουβέντα προς τον αναγνώστη. Φυσικά είναι και η γοργόνα, που έχει χρεωθεί τη θλίψη και την αγωνία για τον χαμένο αδελφό, όπως όλοι μας κάποτε επωμιζόμαστε τα ξένα βάρη. Ας πούμε ότι η καλή γραφή προσπαθεί να αποσείσει από πάνω μας κάτι από το προσωπικό μας άχθος.

https://meanoihtavivlia.blogspot.gr/2017/12/10-2017.html?spref=fb

Κάλαντα Πλυντηριανά

Όχι, τα Χριστούγεννα δεν στόλιζε το σπίτι της η οικογένεια Ακρίτα. Δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις για τούτο καθώς όλο τον υπόλοιπο χρόνο η οικία τους παραήταν φανταχτερή και κοκεταρισμένη.

Μες το κατακαλόκαιρο αναβόσβηναν λαμπιόνια στο μπαλκόνι, ενώ την άνοιξη κερνούσαν κουραμπιέδες. Λίγο μετά τον Αύγουστο έβαζαν στο κέντρο του σαλονιού τρία πελώρια έλατα, όμως τα Χριστούγεννα όλα τούτα γίνονταν στάχτη και μπούρμπερη. Άναβαν τη λεγόμενη Χριστουγεννιάτικη φωτιά, έκαιγαν κεράσματα, στολίδια και λαμπιόνια, κλείδωναν την πόρτα και έσβηναν τα φώτα.

Περίεργη συμπεριφορά όχι όμως ανεξήγητη. Ο μονάκριβος γιος της οικογένειας, ο Άλκης Ακρίτας, δεν ήταν παιδί για γιορτές και πολλές χαρές. Το πιο σημαντικό… δεν μπορούσε να πει τα κάλαντα! Όχι βέβαια πως μπορούσε να πει τίποτα άλλο... Δύσκολο παιδί, μόνο ν'αναπνέει μπορούσε όπως όλοι.

Τα Χριστούγεννα του 2006 και ενώ η οικογένεια Ακρίτα είχε μπει στη διαδικασία του Χριστουγεννιάτικου εγκλεισμού, ο Άλκης κλείστηκε στην τουαλέτα και άναψε το πλυντήριο. Πολλές φορές άναβε το πλυντήριο δίχως ρούχα, αλλά σήμερα θα γινόταν κάτι διάφορο πολύ.

Ο μπαμπάς Ακρίτας κόλλησε το αυτί του στην πόρτα και ξάφνου χαμογέλασε. Η κυρία Ακρίτα πρώτη φορά τον έβλεπε να χαμογελά.

- Άντρα μου καλέ και πολυαγαπημένε τι έφερε στα χείλια σου χαμόγελο γλυκό;

- Μονάκριβη γυναίκα μου ο Άλκης τούτος που μας έλαχε για γιος ψιθυριστά λέει τα κάλαντα με συνοδεία του πλυντηρίου… χαρά μεγάλη έχω στην καρδιά.

Από τότε το πιο στολισμένο σπίτι σε ολάκερο τον κόσμο κάθε Χριστούγεννα είναι αυτό του Άλκη Ακρίτα, που μια φορά το χρόνο ψιθυρίζει Κάλαντα Πλυντηριανά.

Συνέντευξη στο Διονύση Λεϊμονή

http://www.bookia.gr/index.php?action=Blog&post=e5c731c6-b7b3-4217-b010-ee7e1794bfd8

Χριστούγεννα στο... Κ.Α.Α.Μ.Ε.Α

Χρύσανθος Καγιάς - Παναγιώτης Γκούβερης... εκείνος κι εκείνος.

Το 'κανα κι αυτό... Την περασμένη Δευτέρα, στο μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, στην προσπάθειά μας να εξηγήσουμε τη διαφορετικότητα στα παιδιά... Με τον υπέροχο ηθοποιό Χρύσανθο Καγιά. Ένα μικρό ρολάκι που θα θυμάμαι σ' όλη μου τη ζωή... Νομίζω ότι εύκολα μπορείτε να φανταστείτε το σενάριο...

Η ιστορία του μπαμπά της Αγγελικής Κόζαλη

Η Αγγελική Κόζαλη δουλεύει στο παγωτατζίδικο του μπαμπά της. Που και που τρώει κανένα παγωτάκι, όμως ο μπαμπάς της την μαλώνει. 

Δεν την μαλώνει πολύ γιατί το ένα της πόδι είναι ξύλινο και τη λυπάται λίγο. Ήταν μια μέρα όμως που και κείνη το παράκανε.

28 Μαΐου 2003. Έγινε διακοπή ρεύματος στη γειτονιά της. Τα ψυγεία δεν λειτουργούσαν, τα παγωτά θα έλιωναν. Έτσι, η μικρή Αγγελική βρήκε ευκαιρία και έφαγε όλο το παγωτό του μαγαζιού.

Μόλις έφαγε και την τελευταία μπάλα το ρεύμα ξαναήρθε και μπήκε ο μπαμπάς της στο μαγαζί. 

"Αγγελική γιατί έχεις σοκολάτα στα χείλια σου; Τι λεκέδες φράουλα μπανάνα έχεις στη μπλούζα; Μα, πού είναι το παγωτό!¨

Πού και πώς να δικαιολογηθεί το κορίτσι μας... Ήταν άτυχο, ποιος να την πιστέψει.

Ξάφνου, ένας γαλάζιος κεραυνούλης έσκασε στη μέση του μαγαζιού και ξεπρόβαλε ένας κύριος με καπέλο και φόρμα!

- Ταρατατζούμ! Χαίρεται, είμαι ο Νεραϊδένιος Πρίγκιπας των Ηλεκτρολόγων και ήρθα να σας βεβαιώσω πως η κόρη σας αγαπητέ μου κύριε λέει την αλήθεια. Μην την αποπαίρνετε.
- Εσύ είσαι λοιπόν υπεύθυνος για την διακοπή του ρεύματος Πρίγκιπα των Ηλεκτρολόγων!
- Αντιθέτως καλέ μου κύριε, εγώ με ένα χτύπημα των χεριών μου μπορώ να σας επισκευάσω όλα τα ηλεκτρολογικά του μαγαζιού σας, το μόνο που χρειάζεται είναι να ζητήσετε ένα μικρό συγνώμη από την Αγγελική
- Και αν δε το κάνω;
- Τότε δυστυχώς είμαι στην δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσω ότι θα κάψω όλες τις ηλεκτρικές συσκευές του μαγαζιού σας.
- Αρνούμαι πεισματικά! Τι και αν κάψεις τα ψυγεία, και το αγαπημένο μου  ραδιόφωνο. Δεν σε υπακούω Νεραϊδένιε πρίγκιπα των Ηλεκτρολόγων!
- Μπαμπά σε παρακαλώ ζήτα μου συγνώμη! Αν δεν το κάνεις θα καεί και ο βηματοδότης που δίνει ρυθμό στην καρδιά σου! Σε παρακαλώ! Μπαμπά μου!
- Μην παρακαλάς γλυκιά Αγγελική. Εγώ, ο Νεραϊδένιος Πρίγκιπας των Ηλεκτρολόγων είμαι πλέον αναγκασμένος να κάψω όλες τις μηχανές. Ταρατατζούμ!!!

Ξάφνου, τα φώτα έσβησαν, τα ψυγεία σταμάτησαν να κάνουν το σπαστικό τους θόρυβο και ο μπαμπάς της Αγγελικής... άρχισε να αγκομαχά!

- Μπαμπά μου! Μπαμπά μου! Πες την καρδιά σου να μη σταματήσει, σε παρακαλώ. Να, εγώ θα χορέψω τώρα και θα της δώσω ρυθμό...

ΤΙΚ ΤΑΚ ΤΙΚ ΤΑΚ

Το ξύλινο πόδι λικνίζονταν στο έδαφος. Ο μπαμπάς της Αγγελικής ανάσαινε και πάλι...

- Συγνώμη κόρη μου... Συγνώμη...

- Ταρατατζούμ! Σας κορόιδεψα, δεν είμαι ο Νεραϊδένιος Πρίγκιπας των Ηλεκτρολόγων. Είμαι ο Προσωπάρχης των Ξωτικών ΓΝ. Σκοπός μου ήταν να ακούσω μια συγνώμη γιατί μου αρέσει να ακούω τη φωνούλα γν. Κάνω το καλό και το ρίχνω στο γυαγνό...

Harbingers of a Vanishing World  Paul Bond 

Τα παιδιά κινηματογραφούν τη διαφορετικότητα.

Έξι χορδές και ένας... panayiotis.

Συνέντευξη στην Τζένη Κουκίδου.

Με αφορμή το σύνδρομο γονικής αποξένωσης...

Μη σβήσεις τον μπαμπά μου!

Πώς να κόψει εισιτήρια η ταινία σου - Σινεμά Διάβασες (Επεισοδίο 4)

Πώς να μαγειρέψεις την ταινία σου - Σινεμά Διάβασες; (Επεισόδιο 3)

Πώς να ξεσκονίσεις την ταινία σου - Σινεμά Διάβασες; (Επεισόδιο 2)

Πώς να πείσεις τον δάσκαλό σου να γυρίσετε ταινία - Σινεμά Διάβασες; (Επεισόδιο 1)

Μην κλαις ρε, Γοργόνα! (Απόσπασμα)

Η Ελλάδα φαίνεται πολύ μικρή στο χάρτη. Μια κουτσουλιά. Όχι κουτσουλιά κανενός γύπα ή αετού. Το πολύ πολύ μια κουτσουλιά χελιδονιού είναι η Ελλάδα. Αισθάνομαι τόσο βρώμικος. Η καρδιά μου μυρίζει ψαρίλα.

Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;

Άκου γοργόνα. Δεν ξέρω αν ζει ο αδερφός σου. Αν θέλεις κάνε μια αίτηση στο δημοτολόγιο και θα σου πουν. Μπορεί και να ζει. Μπορεί ο βασιλιάς Αλέξανδρος να είναι συνταξιούχος και ν’ αράζει σε κάνα ψαροχώρι. Μπορεί ο βασιλιάς Αλέξανδρος να τρώει φρέσκια σαρδέλα και να πίνει χύμα ρετσίνα. Πάχυνε ο Βασιλιάς Αλέξανδρος. Είναι και κοντούλης… Δε θα τον γνωρίσεις. Κι αυτός δε θα σε γνωρίσει. Μπορεί να σε περάσει για ορεκτικό. Τι νομίζεις; Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει. Κλαίει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος. Κλαίει με μαύρο δάκρυ. Τα βράδια που έχει πανσέληνο ο αδελφός σου βάζει τέρμα λαϊκά και κλαίει σε κάποια παραλία. Όλοι ξέρουν πως είναι ο Αλέξανδρος. Μπαρμπ’ Αλέκο θα πουντιάσεις… Νύχτωσε μπαρμπ’ Αλέκο. Θα σου ορμήξουν τίποτα σκυλιά… Έτσι του λένε.

Τα σκυλιά δεν του ορμάνε. Τον αγαπάνε και τον θυμούνται. Κι Αυτόν και τον Οδυσσέα. Κάθονται γύρω του και τον ζεσταίνουν. Δε του ορμάνε. Κι αυτός για αντάλλαγμα τα χτενίζει περίτεχνα. Ξέρει απ’ αυτά. Είναι κοκέτης ο μπαρμπ’ Αλέξανδρος ο Μέγας. Πλεξούδες, χωρίσματα... Ο μπάρμπ’ Αλέξανδρος τα λέει βοστρύχους.

Δεν ήθελα να στο πώ αλλά… Τρεις λογαριασμούς χρωστάει ο Αλέξανδρος. Άμα σου περισσεύουν τίποτα… Κρίμα είναι του κοπεί το ρεύμα. Θα μου πεις βέβαια ότι κατέκτησε όλη την Ασία δίχως την παραμικρή πρίζα ο αδελφός σου. Τώρα είναι αλλιώς γοργόνα. Μη φανταστείς. Σε ένα δώμα μένει με δυο πρίζες . Στη μία βάζει το κινητό και στην άλλη έχει ένα ενυδρείο. Αλήθεια σου λέω. Ένα μικρό ενυδρείο. Δε σ’ έχει ξεχάσει. Έχεις δει άνθρωπο να κοιμάται αγκαλιά με ενυδρείο; Τέτοιος είναι ο αδελφός σου. Δε σ’ έχει ξεχάσει. Θέλεις να του στείλουμε ένα μυνηματάκι; Ένα sms;

Αλέξανδρε κάνε υπομονή, your sister mermaid Ε; Τι λες; Να το στείλω;

Δε το στέλνω ρε γοργόνα. Άλλωστε τα κινητά δεν έχουν περισπωμένες και δασείες. Ο αδελφός σου γοργόνα είναι της παλιάς σχολής. Δεν παντρεύτηκε. Έλεγε, αν δεν παντρευτεί η αδελφή μου εγώ δεν παντρεύομαι. Τον είχε πλευρίσει μια χήρα, μια μπουμπούκα. Του λεγε θα σ’ έχω πασά στα Γιάννενα, παντρέψου με. Δεν του φτάνουν τα Γιάννενα όμως του Αλέξανδρου. Μόνος του έμεινε ο αδελφός σου. Ξεκίνησε το κάπνισμα. Όλο λέει θα το κόψει. Α ρε Αλέξανδρε... Εσύ που έκοβες τους κόμπους… Που σαι ρε Αλέξανδρε;... Να πιούμε έναν καφέ, ένα καφεδάκι με τον Αλέξανδρο, να πούμε τα παλιά. Να μου πεις για τους ελέφαντες… Τον Ξέρξη… Θα 'θελα Αλέξανδρε να μου πεις αν ο Ξέρξης φορούσε σκουλαρίκι στη μύτη... Αν είχε ξυρισμένο μαλλί... Αν ήτανε κακός και άσχημος ρε παιδί μου...

Καημένος ήτανε κι αυτός… Όλους τους γάμησες Αλέξανδρε. Όλους τους γάμησες, αλλά γέρασες ρε συ. Γέρασες σε λάθος χώρα. Είναι δύσκολα τα συνταξιοδοτικά εδώ. Σίγουρα δεν σου φτάνουν τα ένσημά για μια πλήρη σύνταξη. Ίσως έπρεπε να κατακτήσεις κάτι παραπάνω. Έτσι, να κάνεις ένα τσουπ και να κυριεύσεις έστω ένα κομμάτι και της Αμερικής. Θα τα 'χανε ο Κολόμβος. Ίσως τότε σου άξιζε μια σύνταξη καλή. Να χεις για το νοίκι, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο... Να 'χεις να βάζεις καμιά κάρτα στο κινητό... Σίγουρα πάντως κοσμοτέ έχεις. Αν δεν έχεις εσύ τότε ποιος έχει;

Εσύ γοργόνα; Πώς περνάς εσύ; Πότε θα κάνεις τη ζωή σου; Πότε θα βγάλεις πόδια; Δε βαρέθηκες να μυρίζεις ψαρίλα; Δε βαρέθηκες να τριγυρνάς στα βοθρόνερα; Είσαι ακόμα νόστιμη. Ξέρω πολλούς που θα 'θελαν να σε γνωρίσουν. Έτσι είναι αυτά γοργόνα. Η ζωή είναι δύσκολη. Θέλει θυσίες. Κακά τα ψέματα, στις μέρες μας είτε είσαι γοργόνα είτε κένταυρος, είτε ταυροκαθάψιο δεν έχεις μέλλον. Πρέπει να γίνεις άνθρωπος γοργόνα. Να σε κάνουμε γκομενάκι. Θα βγάλεις και μια πράσινη κάρτα. Ένα δυο χρόνια θα παιδευτείς. Μόνο μην το μάθει ο Αλέξανδρος. Βγάλε πόδια εσύ και βλέπουμε. Θα το κανονίσουμε. 

http://thegreekshorts.eu/μην-κλαις-ρε-γοργόνα/

Το δάκρυ της φάλαινας

                                             Μια συνθετική μου απόπειρα...

whale with baby whale, Matt Sessow

Μην κλαις ρε, Γοργόνα! Κριτική από τον Κώστα Θερμογιάννη (tovivlionet)

Αν κάτι θα μπορούσε να χαρακτηρίσει αυτό το βιβλίο είναι η δηκτικότητα με την οποία αντιμετωπίζει και περιγράφει την εποχή μας αλλά και το σύγχρονο άνθρωπο! Πολύ μεγάλες δόσεις έξυπνου χιούμορ, το οποίο όμως προκύπτει μέσα από βαθιά γνώση της κοινωνίας, δένουν άρτια με τις έξυπνα καμουφλαρισμένες φιλοσοφικές αναφορές του Παναγιώτη Γκούβερη και δίνουν ένα εκπληκτικό σύνολο τις εφτά ιστορίες που απαρτίζουν το βιβλίο.
   Ο συγγραφέας δεν στέκεται στην επιφάνεια των πραγμάτων, δεν αρκείται να περιγράψει απλώς και μόνο όσα βιώνει ο πολίτης αυτής της χώρας σήμερα. Αντίθετα κάνει μια εξαιρετική ενδοσκόπηση στο βάθος και στην ουσία, αγγίζοντας τη φιλοσοφία, την ψυχολογία αλλά και την κοινωνιολογία με την πένα του, χωρίς ούτε μία στιγμή να χαρίζεται ούτε στον εαυτό του αλλά ούτε και στον αναγνώστη.
   Αν και δεν συνηθίζουμε σε περιπτώσεις που σε ένα βιβλίο υπάρχουν πολλές ιστορίες να σχολιάζουμε κάποια από αυτές, τούτη τη φορά θα κάνουμε εξαίρεση! Η ομώνυμη με τον τίτλο του βιβλίου ιστορία, που είναι και η πρώτη στη σειρά, είναι ένα κείμενο που δε θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε αλλιώς παρά μόνο ως εκπληκτικό! Μέσα στην αλληγορία του αλλά και την έντονη δηκτικότητά του, ο Παναγιώτης Γκούβερης έχει καταφέρει να κλείσει τον ψυχισμό του σύγχρονου Έλληνα, καταγράφοντας τα καλώς αλλά κυρίως τα κακώς κείμενα στον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται κι ενεργεί. Οι πολυσχιδείς αναφορές του, που πάνε κι έρχονται ανάμεσα σε ιστορικά πρόσωπα, τα οποία ως πρότυπα ο συγγραφέας τα έχει απομυθοποιήσει και τα έχει καταστήσει απλούς ανθρώπους με βάσανα και ελαττώματα στα μάτια του αναγνώστη, σε συνδυασμό με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση δίνουν ένα εξαίσιο αποτέλεσμα – καταγραφή του σήμερα. Όποιος μελετήσει σε βάθος αυτό το κείμενο θα μπει στη θέση του αφηγητή, θα νιώσει από τη μια απολογούμενος κι από την άλλη απογοητευμένος, όμως, η πένα του συγγραφέα δεν θα αφήσει στον αναγνώστη έντονα τη γεύση της πίκρας, ήδη ο τρόπος της αφήγησης έχει από μόνος τους έντεχνα κρυμμένη κάπου ανάμεσα στις γραμμές, την ελπίδα!
   Θα θέλαμε να κάνουμε αναφορά σε όλες τις ιστορίες, αλλά θα μακρηγορούσαμε εις βάρος αυτού του άρθρου που σκοπό έχει να δώσει στον αναγνώστη του τις γενικές μας εντυπώσεις από αυτό το καλογραμμένο βιβλίο. Η γλώσσα του Παναγιώτη Γκούβερη τρέχει, θαρρείς και θέλει να τρέξει σε αγώνες, δεν υπάρχουν κοιλιές στο κείμενο ούτε σημεία που κουράζουν. Οι περιγραφές του είναι έντονα θεατρικές κι εξόχως παραστατικές. Δε διστάζει σε ορισμένα σημεία να γίνει αθυρόστομος για να τονίσει το σκεπτικό του και να δραματοποιήσει τις καταστάσεις που περιγράφει. Ως σύνολο, το βιβλίο «Μην κλαις, ρε Γοργόνα!» είναι ένα από τα πιο ωραία που έχουμε διαβάσει ενώ έχει τη γνωστή εξαιρετική ποιότητα των εκδόσεων Γαβριηλίδη. Αναμένουμε ανυπόμονα τη συγγραφική συνέχεια του Παναγιώτη Γκούβερη!

https://tovivlio.net