Η Διώνη Δημητριάδου για το "Μην κλαις, ρε Γοργόνα"

Μια ρέουσα γλώσσα, μια πρωτότυπη γραφή. Είναι μία η ιστορία; Είναι πολλές μικρότερες σε συρραφή εσωτερική; Δεν έχει και τόση σημασία. Διαβάζεται απνευστί σαν μια εξομολόγηση προς εαυτόν αλλά και σαν μια κουβέντα προς τον αναγνώστη. Φυσικά είναι και η γοργόνα, που έχει χρεωθεί τη θλίψη και την αγωνία για τον χαμένο αδελφό, όπως όλοι μας κάποτε επωμιζόμαστε τα ξένα βάρη. Ας πούμε ότι η καλή γραφή προσπαθεί να αποσείσει από πάνω μας κάτι από το προσωπικό μας άχθος.

https://meanoihtavivlia.blogspot.gr/2017/12/10-2017.html?spref=fb

Κάλαντα Πλυντηριανά

Όχι, τα Χριστούγεννα δεν στόλιζε το σπίτι της η οικογένεια Ακρίτα. Δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις για τούτο καθώς όλο τον υπόλοιπο χρόνο η οικία τους παραήταν φανταχτερή και κοκεταρισμένη.

Μες το κατακαλόκαιρο αναβόσβηναν λαμπιόνια στο μπαλκόνι, ενώ την άνοιξη κερνούσαν κουραμπιέδες. Λίγο μετά τον Αύγουστο έβαζαν στο κέντρο του σαλονιού τρία πελώρια έλατα, όμως τα Χριστούγεννα όλα τούτα γίνονταν στάχτη και μπούρμπερη. Άναβαν τη λεγόμενη Χριστουγεννιάτικη φωτιά, έκαιγαν κεράσματα, στολίδια και λαμπιόνια, κλείδωναν την πόρτα και έσβηναν τα φώτα.

Περίεργη συμπεριφορά όχι όμως ανεξήγητη. Ο μονάκριβος γιος της οικογένειας, ο Άλκης Ακρίτας, δεν ήταν παιδί για γιορτές και πολλές χαρές. Το πιο σημαντικό… δεν μπορούσε να πει τα κάλαντα! Όχι βέβαια πως μπορούσε να πει τίποτα άλλο... Δύσκολο παιδί, μόνο ν'αναπνέει μπορούσε όπως όλοι.

Τα Χριστούγεννα του 2006 και ενώ η οικογένεια Ακρίτα είχε μπει στη διαδικασία του Χριστουγεννιάτικου εγκλεισμού, ο Άλκης κλείστηκε στην τουαλέτα και άναψε το πλυντήριο. Πολλές φορές άναβε το πλυντήριο δίχως ρούχα, αλλά σήμερα θα γινόταν κάτι διάφορο πολύ.

Ο μπαμπάς Ακρίτας κόλλησε το αυτί του στην πόρτα και ξάφνου χαμογέλασε. Η κυρία Ακρίτα πρώτη φορά τον έβλεπε να χαμογελά.

- Άντρα μου καλέ και πολυαγαπημένε τι έφερε στα χείλια σου χαμόγελο γλυκό;

- Μονάκριβη γυναίκα μου ο Άλκης τούτος που μας έλαχε για γιος ψιθυριστά λέει τα κάλαντα με συνοδεία του πλυντηρίου… χαρά μεγάλη έχω στην καρδιά.

Από τότε το πιο στολισμένο σπίτι σε ολάκερο τον κόσμο κάθε Χριστούγεννα είναι αυτό του Άλκη Ακρίτα, που μια φορά το χρόνο ψιθυρίζει Κάλαντα Πλυντηριανά.

Συνέντευξη στο Διονύση Λεϊμονή

http://www.bookia.gr/index.php?action=Blog&post=e5c731c6-b7b3-4217-b010-ee7e1794bfd8

Χριστούγεννα στο... Κ.Α.Α.Μ.Ε.Α

Χρύσανθος Καγιάς - Παναγιώτης Γκούβερης... εκείνος κι εκείνος.

Το 'κανα κι αυτό... Την περασμένη Δευτέρα, στο μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, στην προσπάθειά μας να εξηγήσουμε τη διαφορετικότητα στα παιδιά... Με τον υπέροχο ηθοποιό Χρύσανθο Καγιά. Ένα μικρό ρολάκι που θα θυμάμαι σ' όλη μου τη ζωή... Νομίζω ότι εύκολα μπορείτε να φανταστείτε το σενάριο...

Η ιστορία του μπαμπά της Αγγελικής Κόζαλη

Η Αγγελική Κόζαλη δουλεύει στο παγωτατζίδικο του μπαμπά της. Που και που τρώει κανένα παγωτάκι, όμως ο μπαμπάς της την μαλώνει. 

Δεν την μαλώνει πολύ γιατί το ένα της πόδι είναι ξύλινο και τη λυπάται λίγο. Ήταν μια μέρα όμως που και κείνη το παράκανε.

28 Μαΐου 2003. Έγινε διακοπή ρεύματος στη γειτονιά της. Τα ψυγεία δεν λειτουργούσαν, τα παγωτά θα έλιωναν. Έτσι, η μικρή Αγγελική βρήκε ευκαιρία και έφαγε όλο το παγωτό του μαγαζιού.

Μόλις έφαγε και την τελευταία μπάλα το ρεύμα ξαναήρθε και μπήκε ο μπαμπάς της στο μαγαζί. 

"Αγγελική γιατί έχεις σοκολάτα στα χείλια σου; Τι λεκέδες φράουλα μπανάνα έχεις στη μπλούζα; Μα, πού είναι το παγωτό!¨

Πού και πώς να δικαιολογηθεί το κορίτσι μας... Ήταν άτυχο, ποιος να την πιστέψει.

Ξάφνου, ένας γαλάζιος κεραυνούλης έσκασε στη μέση του μαγαζιού και ξεπρόβαλε ένας κύριος με καπέλο και φόρμα!

- Ταρατατζούμ! Χαίρεται, είμαι ο Νεραϊδένιος Πρίγκιπας των Ηλεκτρολόγων και ήρθα να σας βεβαιώσω πως η κόρη σας αγαπητέ μου κύριε λέει την αλήθεια. Μην την αποπαίρνετε.
- Εσύ είσαι λοιπόν υπεύθυνος για την διακοπή του ρεύματος Πρίγκιπα των Ηλεκτρολόγων!
- Αντιθέτως καλέ μου κύριε, εγώ με ένα χτύπημα των χεριών μου μπορώ να σας επισκευάσω όλα τα ηλεκτρολογικά του μαγαζιού σας, το μόνο που χρειάζεται είναι να ζητήσετε ένα μικρό συγνώμη από την Αγγελική
- Και αν δε το κάνω;
- Τότε δυστυχώς είμαι στην δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσω ότι θα κάψω όλες τις ηλεκτρικές συσκευές του μαγαζιού σας.
- Αρνούμαι πεισματικά! Τι και αν κάψεις τα ψυγεία, και το αγαπημένο μου  ραδιόφωνο. Δεν σε υπακούω Νεραϊδένιε πρίγκιπα των Ηλεκτρολόγων!
- Μπαμπά σε παρακαλώ ζήτα μου συγνώμη! Αν δεν το κάνεις θα καεί και ο βηματοδότης που δίνει ρυθμό στην καρδιά σου! Σε παρακαλώ! Μπαμπά μου!
- Μην παρακαλάς γλυκιά Αγγελική. Εγώ, ο Νεραϊδένιος Πρίγκιπας των Ηλεκτρολόγων είμαι πλέον αναγκασμένος να κάψω όλες τις μηχανές. Ταρατατζούμ!!!

Ξάφνου, τα φώτα έσβησαν, τα ψυγεία σταμάτησαν να κάνουν το σπαστικό τους θόρυβο και ο μπαμπάς της Αγγελικής... άρχισε να αγκομαχά!

- Μπαμπά μου! Μπαμπά μου! Πες την καρδιά σου να μη σταματήσει, σε παρακαλώ. Να, εγώ θα χορέψω τώρα και θα της δώσω ρυθμό...

ΤΙΚ ΤΑΚ ΤΙΚ ΤΑΚ

Το ξύλινο πόδι λικνίζονταν στο έδαφος. Ο μπαμπάς της Αγγελικής ανάσαινε και πάλι...

- Συγνώμη κόρη μου... Συγνώμη...

- Ταρατατζούμ! Σας κορόιδεψα, δεν είμαι ο Νεραϊδένιος Πρίγκιπας των Ηλεκτρολόγων. Είμαι ο Προσωπάρχης των Ξωτικών ΓΝ. Σκοπός μου ήταν να ακούσω μια συγνώμη γιατί μου αρέσει να ακούω τη φωνούλα γν. Κάνω το καλό και το ρίχνω στο γυαγνό...

Harbingers of a Vanishing World  Paul Bond