"Όταν πέφτει μια βόμβα, λίγο πριν ακουστεί το μπαμ, λίγο πριν γίνει η αστραπή, κοιτάς τα δάχτυλά σου. Μετά το μπαμ τα μετράς. Άμα είναι δέκα, η βόμβα δε σε πέτυχε. Άμα είναι λιγότερα σε πέτυχε. Ύστερα σκέφτεσαι πως τρία δάχτυλα είναι αρκετά. Και τι δε θα δινες για να είχες έστω τρία δάχτυλα όμως... μάλλον σου έχουν μείνει μόνο δύο και δεν είναι καν τα αγαπημένα σου. Συνήθως σου μένει λίγος αντίχειρας και λίγος παράμεσος. Δύσκολος συνδυασμός .
Στη Γάζα οι άνθρωποι όποτε ακούνε βόμβες θυμούνται τα δάχτυλά τους. Μαζεύονται τρεις τέσσερις κάνουνε μια παρέα και τα μετράνε. Μετράν τα δάχτυλά τους! Όταν συμπληρώσουν δέκα δάχτυλα χαμογελούν. Θυμούνται τα παλιά.
Ο μύθος λέει πως ένα παιδάκι στη Γάζα το χτύπησε μια βόμβα και του πεσε το χέρι. Τότε γρήγορα γρήγορα ένας γιατρός τηγάνισε μια γαβάθα λουκουμάδες και τάισε το παιδί. Για κάθε λουκουμά που κατάπινε το παιδί έβγαζε και από ένα δάχτυλο. Στο τέλος το παιδί είχε και χέρι, είχε και δάχτυλα καινούρια και έφαγε και ένα λουκουμά παραπάνω. Στο τέλος είχε έξι δάχτυλα! Έτσι λέει ο μύθος.
Στη Γάζα δεν έχει μύθους για αλεπούδες και τυριά και κόρακες. Ούτε για σπαστικές χελώνες και λαγούς. Στη Γάζα οι μύθοι τους λένε για λουκουματζίδες, χειρουργούς και παιδικά χεράκια, και δάχτυλα, όλο για δάχτυλα μιλάνε…"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου