Το βράδυ της Παρασκευής η χαρισματική μικρή Δήμητρα ερμήνευσε ένα μικρό κομμάτι της γοργόνας, περιτρυγιρισμένη από τους συμμαθητές της: Παιδιά από το Ιράκ, την Ελλάδα, την Αλβανία, την Γερμανία, τη Συρία... Ακόμα τους ακούω, ακόμα τους βλέπω, ακόμα δακρύζω.

"Ένα πράμα έπρεπε να κάνει ο Αλέξανδρος: Να τσιμεντάρει το Αιγαίο. Τότε θα ήταν Μέγας. Όλο τσιμέντο! Αιγαιοπελαγίτικο μπετόν! Μπορούσε, δεν μπορούσε; Όλο τον κόσμο κατέκτησε, Γοργόνα. Ας ήταν απλώς ένας μέγας μπετατζής. Τότε θα τον παραδεχόμουνα. Να τρέχουν προσφυγόπουλα απ’ το ένα νησί στ’ άλλο. Να παίζουνε ποδόσφαιρο ανάμεσα απ’ τα Ίμια. Να κάνουν σούζες με ποδήλατα πηγαίνοντας προς Νάξο, Πάρο. Να βάζαμε και τίποτα διόδια. Σίγουρα κάτι θα βγάζαμε. Αυτή, ρε, θα ήταν η πραγματική Εγνατία! Ναι, ρε! Κι εγώ να ήμουν σταθμάρχης, ρε Γοργόνα. Σε κάποιον αιγαιοπελαγίτικο σιδηροδρομικό σταθμό."