Θέατρο Αυλαία, 4.11.2019, Υπόκλιση.

Συνέντευξη στην Κατερίνα Χατζηκωνσταντίνου (thessculture.gr)

Η ιστορία του κυρίου Ελισαίου.

Λίγο πριν από τη σύνταξή σου και ενώ κάθεσαι σε ένα μικρό σκονισμένο γραφείο καπνίζοντας την πίπα σου, όλοι σε κοιτούν με δέος.

Είσαι πια παλιός.

Ειδικότερα δε για τους  άρρενες λίγο πριν την απόλυσή από τα Ελληνικά στρατά -ιδίως τον τελευταίο μήνα- φορούν στραβά το πηλήκιο και όλοι κοιτούν με δέος.

Είναι πια παλιοί.

Ακόμα και ένα παιδάκι προσχολικής ηλικίας παρατηρεί λοξά το νεογέννητο αδερφάκι του –αν βρει μάλιστα την ευκαιρία, μπορεί να του τραβήξει τα μαλλάκια– και σκέφτεται: Είμαι πια παλιός, ξέρω, γνωρίζω, και άμα λάχει μπορώ να ξελασπώσω και το νέο…

Η έννοια του παλιού και του νέου προσδιορίζεται αυστηρώς με όρους χρονικούς. Ωστόσο, η απόλυτη τιμή του χρόνου λίγη αξία έχει, ίσως και καθόλου. Η σχετική αξία αυτής της έννοιας -χάρη στην οποία έγινε γνωστός  ο Αλβέρτος και πλούσιοι οι Ελβετοί- είναι αυτή η οποία προσδιορίζει τον παλιό και το νέο.

Ο νέος είναι στο πριν και ο παλιός λίγο πριν το μετά.

Τα ως άνω έγιναν απόλυτα κατανοητά κατά την επίσκεψή μου στο Κρατικό Μαιευτήριο Άνω Πεντέλης. Μη νομίσετε ότι σπαταλώ το χρόνο μου κάνοντας άσκοπες επισκέψεις σε κλίνες τοκετού, ούτε φυσικά είμαι κάποιος επιθεωρητής εργασίας. Απλώς και μόνο η εμπάθεια μου για την Κάτω Πεντέλη με ώθησε σε τούτη την ενέργεια, να γεννήσει η γυναίκα μου τη μονάκριβη κορούλα μας εις το Κρατικό Δημόσιο Νομαρχιακό Μαιευτήριο Άνω Πεντέλης.

Μία γέννα φυσικά δεν είναι κάτι το απλό και ούτε έχει ένα και μόνο στάδιο. Βέβαια μην περιμένετε από έναν άρρεν παραμυθογράφο να ασχοληθεί σοβαρά με τη φυσιολογία ενός τοκετού. Όσοι από εσάς εμφανίζουν τέτοιες προθέσεις ας σταματήσουν τώρα την ανάγνωση και ας βρούνε αλλού τη λύση των προβληματισμών τους.

Εις το παρόν γράφημα θα ασχοληθούμε με την περίοδο κατά την οποία ο συνοδός αναμένει έξω από την αίθουσα οδυνών το χαρμόσυνο γεγονός.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων ο συνοδός τούτος είναι ταυτοχρόνως και σύζυγος της επιτόκου. Κάθεται δε, όλη την ώρα της αναμονής όρθιος -ωσάν στέκα- ενώ δίπλα του υπάρχουν και καρέκλες και παγκάκια, αλλά και σκαλάκια όπου θα μπορούσε να εναποθέσει το σαρκίο του. Η όρθια στάση όμως αποτελεί σήμα κατατεθέν του εκκολαπτόμενου πατέρα δείγμα της θέλησής του να κοπιάσει και να αναλάβει τις ευθύνες που θα κατακλύσουν εντός ολίγου τη ζωή του.

Ο μέσος χρόνος αναμονής είναι περίπου 7 ώρες, (ως χρόνος γέννας λογίζεται η στιγμή που θα ακουστεί το κλάμα του παιδιού) ενώ παίρνει ένα εικοσάλεπτο ακόμα μέχρι να σου καθαρίσουν το παιδί και να το φέρουν τυλιγμένο σε μία κουβέρτα.

Κατά τις πρώτες δύο με τρεις ώρες αναμονής εθεωρήσαι  ακόμα νέος... πρέπει να κάθεσαι αριστερότερα από τους άλλους συνοδούς οι οποίοι περιμένουν περισσότερες ώρες, οπότε και να τους σέβεσαι.

Από την τρίτη έως και την πέμπτη ώρα δε λογίζεσαι ούτε ως νέος, αλλά ούτε και ως παλιός. Μην κάνεις το λάθος και πάρεις τον αέρα του παλιού, εις αυτή τη χρονική περίοδο σε σέβονται αρκετά οι νεότεροι αναμένοντες και έχεις την υποχρέωση να σέβεσαι τους παλαιούς.

Παλιός χαρακτηρίζεσαι αφού έχεις ήδη μπει στην έκτη ώρα αναμονής. Έχεις πλέον πολλά δικαιώματα, μπορείς ακόμα ακόμα να κάτσεις και στα σκαλάκια δίπλα σου όχι όμως για πολύ. Τώρα πια όλοι σε σέβονται και σε κοιτούν με δέος είσαι πια παλιός.

Έπειτα από αυτή την τόσο ουσιώδη τυπολογία μπορούμε να επανέλθουμε εις το προσωπικό μου βίωμα της Άνω Πεντέλης. Στην δική μου περίπτωση λοιπόν, έξω από την αίθουσα οδυνών υπήρχαν αρκετοί συνοδοί καθότι ήταν άνοιξη και οι γυναίκες γεννοβολούν αβέρτα. Από την πρώτη ματιά μπορούσες να καταλάβεις ότι παλαιότερος όλων ήταν ο κύριος Ελισαίος. Ένας μεσήλικας με μια καλοσχηματισμένη φαλάκρα που φαινόταν εξαιρετικά ψύχραιμος -δείγμα της παλαιότητάς του- έδειχνε να γνωρίζει τα πράγματα καλά. Οι γιατροί τον χαιρετούσαν με ένα διακριτικό χαμόγελο ενώ οι μαίες μπορεί να τον στέλναν και για θελήματα. Τόσο παλιός ήταν! Έδινε κουράγιο σε όλους μας χτυπώντας την πλάτη, ενώ ευχόταν να κάνει η γυναίκα του ένα κοριτσάκι. Μοίραζε κάτι εικονίτσες της Παναγίας για να μας δίνει κουράγιο. Σίγουρα ήταν καλός ίσως και λίγο περίεργος.

Δε θα ανέφερα τον κύριο Ελισαίο αν δεν τον ξανάβλεπα και στην δεύτερη γέννα της συζύγου. Ήταν πάλι εκεί στην αίθουσα οδυνών απ έξω. Μοίραζε πάλι εικονίτσες και περίμενε και αυτή τη φορά η γυναίκα του να κάνει ένα κοριτσάκι. Σίγουρα ήταν και πάλι ο πιο παλιός όλων μας. Θεώρησα μάλιστα και γούρι που οι γυναίκες μας γεννούσαν πάλι μαζί. Μέσα από τέτοια γεγονότα γίνονται ξέρετε και ισχυρές φιλίες.

Έχοντας πλέον δύο παιδιά και με τον πληθωρισμό να αυξάνετε αποφάσισα να βρω και μία δεύτερη δουλειά. Άλλωστε η δουλειά του συγγραφέα είναι μάλλον κακοπληρωμένη. Η εμπάθεια μου για την Κάτω Πεντέλη με ώθησε να εργαστώ ως καθαριστής εις την ψυχιατρική πτέρυγα του κρατικού νοσοκομείου Άνω Πεντέλης. Ο χώρος μου ήταν οικείος καθώς η ψυχιατρική πτέρυγα στεγαζόταν δίπλα από το μαιευτήριο.

Η προηγούμενη καθαρίστρια, η οποία ως παλιά συνταξιοδοτούνταν, εθέλησε να με ξεναγήσει εις τις κλίνες… οι ασθενείς αν και είχαν ποικίλα προβλήματα μου ήταν αρκετά συμπαθείς. Όπως ενημερώθηκα μία κλίνη δεν ήθελε και πολύ καθάρισμα καθότι ο ασθενής δεν πολυέμενε στην πτέρυγα…
 - Μα και πού μένει που κοιμάται κυρία Περσεφόνη;

- Ε, δε θα το λεγα ότι κοιμάται και πολύ ο κύριος Ελισαίος. Άσε, ο κακομοίρης χαροκαμένος. Και γω στη θέση του θα τα 'χανα... Πριν από τέσσερα χρόνια ήτανε να γεννήσει η γυναίκα του δίπλα στο μαιευτήριο. Τα πράγματα δεν επήγαν καλά. Χάθηκε και κείνη και το παιδί πάνω στη γέννα. Ο κύριος Ελισαίος, διευθυντής τραπέζης, δεν άντεξε τον πόνο. Ξημεροβραδιάζεται στο μαιευτήριο και περιμένει να γεννήσει η σύζυγος του. Να φανταστείς ούτε στην κηδεία της δεν πήγε.. Και ήταν τόσο καλός άνθρωπος, μου 'χε εγκρίνει και ένα δάνειο.

Gustav Klimt, Family, 

ταξιδεύοντας (traveling)

Σκίτσο/Φωτογραφία: Στέργιος Αντωνιάδης

Τόσο όμορφοι άνθρωποι, σε τόσο άσχημη πόλη!

Αν δεν είχε τόσο νόστιμες μπουγάτσες σίγουρα θα την κοπανούσα από δω. Άλλωστε δε με λες Σερραίο. Αλλού γεννήθηκα, αλλού ερωτεύτηκα, αλλού μεγάλωσα. Θα φευγα. Τις Σέρρες δεν τις αγαπώ. Ποτέ δεν της αγάπησα. Λίγοι σινεμάδες (ένας…), λίγη θάλασσα (καθόλου), και ένα σωρό ψηλότεροι άνθρωποι. Ναι, στις Σέρρες νιώθω κοντός. Όταν πάω προς τη Λάρισα νιώθω κανονικός και μόλις φτάσω Καλαμάτα ψηλώνω. Με τα κιλά ακριβώς το αντίθετο. Στην Καλαμάτα παχύσαρκος, στη Λάρισα υπέρβαρος, στις Σέρρες απλά αφράτος.  Μη με ρωτάτε από πού είμαι, δεν θα το μαρτυρήσω. Δε θα σας πω πού ψηφίζω.

Όταν πάτησα το πόδι μου  στην πόλη σας, αναστέναξα. Τόσο όμορφοι άνθρωποι σε τόσο άσχημη πόλη! Αλήθεια λέω. Αν βάλουμε στη σειρά μια Σερραία, μια Θεσσαλονικιά και μια Κεφαλονίτισσα είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις τη Σερραία: Η πιο όμορφη! Τόσο απλά.  Αναρωτιόμουν. Έλεγα ίσως είναι το νερό, ίσως είναι οι μπουγάτσες… ήπια ένα σωρό λίτρα, έφαγα ένα σωρό μπουγάτσες (κυρίως κρέμα), αλλά δεν κατάφερα να ομορφύνω. Παραμένω μη Σερραίος.

Καλοί μου Σερραίοι, έτσι όπως έχετε ομορφύνει τον κόσμο όλο, έτσι όπως στολίζεστε λαμποκοπάτε και μοσχοβολάτε…  έτσι -έστω λιγάκι- σουλουπώστε και την πόλη σας. Βαρέθηκα να μην την αγαπώ. Βαρέθηκα να σκοντάφτω σε μικρές λακκούβες και μεγάλα όνειρα. Ναι, ναι… εγώ ξέρετε δεν έχω αυτοκίνητο. Λίγα ζευγάρια παπούτσια και ένα παλιοποδήλατο έχω. Με ενοχλούν οι λακκούβες. Τραντάζουν την καρδιά μου.

Που και που κλείνω τα μάτια μου. Εκεί που περπατάω. Μια στιγμή, δυο στιγμές, κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι. Φαντάζομαι ένα παραπάνω σινεμά, καμιά πινακοθήκη, φαντάζομαι λίγα παραπάνω ποδήλατα, έχω φανταστεί ακόμα και ένα βαγόνι του μετρό στο κέντρο των Σερρών. Αλήθεια λέω. Πιο πολύ όμως μ' αρέσει να φαντάζομαι άσχημους Σερραίους και Σερραίες. Για κάποιο λόγο πιστεύω πως όσο παραμένετε όμορφοι η πόλη σας θα αντιστέκεται. Ίσως είναι μια κατάρα. Ποιός ξέρει... Σας παρακαλώ. Αν είναι εύκολο, όταν ξυπνάτε, φροντίστε να είστε λίγο περισσότερο ατημέλητοι. Έτσι, σαν μια παρηγοριά. Για την πόλη σας ρε γαμώτο.

Καμιά φορά, σκέφτομαι πως οι λακκούβες για μια πόλη είναι σαν τα σπυράκια που έχουμε εμείς οι άνθρωποι. Πρέπει να τελειώσει η εφηβεία και φεύγουν. Αυτό είναι. Οι Σέρρες περνάν ακόμα την εφηβεία τους, και μας έχουν αλλάξει την πίστη. Μια θυμωμένη πεισματάρα πόλη.

Καλή μου πόλη, θέλω να σε δω να χαμογελάς. Φτάνει με τις ομίχλες και τις απρόσμενες βροχές σου. Αφού το ξέρεις, όση βροχή και να ρίξεις δεν πρόκειται να χαλάσεις το μακιγιάζ μας. Κάνε λίγο υπομονή. Όταν γίνεις πια ολόκληρη κοπέλα, σου υπόσχομαι να φυτεύω κάθε μέρα ένα λουλούδι. Κι ας έχω αλλεργία. Κι ας μην είμαι Σερραίος. Ξέρω... τις περισσότερες πόλεις τις νιώθουμε σαν μητέρες μας. Εγώ όμως σε νιώθω σαν κόρη μου. Έτσι σε νιώθω. Θέλω να σε δω να μεγαλώνεις και να ομορφαίνεις. Ξέρω ξέρω... πέρασες πολλά στην παιδική σου ηλικία: κάηκες, σβήστικες, χωρίστηκες, πατήθηκες, είσαι λιγάκι μπερδεμένη. Να σου πω ένα μυστικό... Είσαι η πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας. Όλες οι άλλες απλώς έχουν καλύτερο κομμωτή και στουπώνονται στο μακιγιάζ. Ας είναι… Μείνε με τις λακκούβες σου. Σ' αγαπώ. Από σήμερα σ' αγαπώ, κι ας σκοντάφτω.

(πρώτη δημοσίευση περιοδικό Ser-Free#52 )

Karen Obuhanych, Sand and Serf 

Όλους θα σας ψηφίσω!

Πάντα με μπέρδευαν οι δημοτικοί σύμβουλοι. Τους φοβάμαι. Όταν ήμουν μικρός, ερχόταν ο σύμβουλος στο δημοτικό και μάλωνε τον δάσκαλό μας. Του έλεγε πως έπρεπε να κάνουμε λιγότερα ορθογραφικά και γρηγορότερη προπαίδεια. Έξι εφτά; Εφτά εννιά; Κοκάλωνα. Ότι και να με ρωτούσε κοκάλωνα. Έσκυβα το κεφάλι και... έλεγα "πού θα μου πάει, θα μεγαλώσω και θα ησυχάσω!" Δεν ησύχασα. Οι περισσότεροι από δαύτους, μαζεύονται σε μαγαζιά παπουτσιών. Για κάποιο λόγο όταν πας για δημοτικός σύμβουλος αγοράζεις καινούρια παπούτσια. Καλό είναι να τα πάρεις ένα δυο νούμερα μεγαλύτερα για να χωράνε οι κάρτες. Ναι, αλήθεια λέω. Καθένας από δαύτους κρύβει στις κάλτσες, τις τσέπες και το καπέλο του ένα σωρό καρτούλες με τη φωτογραφία, τ' όνομά του και ένα σύνθημα: Σέρρες forever! Serres Power! Σέρρες φρου φρου και αρώματα.

Θα σας ψηφίσω, θα σας ψηφίσω! Όλους θα σας ψηφίσω! Κι εσάς και την κυρία από δίπλα σας, και το παιδί σας, και το σκυλάκι σας, και τα εγγόνια σας και το αμάξι σας, το αφράτο χαλάκι του σπιτιού σας, τα ωραία σας κουφώματα, και το ασημένιο φίλτρο της επίχρυσης βρυσούλας. Ότι έχετε και δεν έχετε εγώ θα το ψηφίσω. Τίποτα δε θα μείνει αψήφιστο. Όμως σας παρακαλώ, επιτρέψτε μου μιαν αργοπορία σε αιφνίδιους πολλαπλασιασμούς. Ακόμα με παιδεύει η προπαίδεια του πέντε και δυσκολεύομαι να παίξω κρυφτό.  Όπου και να πάω, με βρίσκετε.

Late Afternoon, Samantha French, 2018

Τατουάζ Τριανταφυλλί

Ένα ρώσικο θα σου πάρω μαντήλι 
σαν αυτό που φοράνε οι μπάμπουσκες 
να λουλουδιάσουν οι ώμοι σου,
να στολίσεις τα στήθη σου
-συγγνώμη, το στήθος σου ήθελα να πω.
Μην κλαις.
Ξέρω πως εκεί που συνήθως έχουμε την καρδιά
τώρα εσύ έχεις ένα κοτσύφι.
Και δεν είναι
ρόζος σ΄ερωτευμένη παλάμη
ή σουβλερό άγανο σ' αλογίσια χαίτη
να το κόψεις, σκλήθρο να το πετάξεις πέρα.
Μην κλαις.
Όχι, μη λες με σφαγμένο το στήθος
γοργόνα πώς γίνεται.
Απέναντι κοίτα, γυναίκες
με δικά σου και δικά τους μωρά αγκαλιά
μ΄ όλα σου τα χαρούμενα ονόματα
σε φωνάζουν.
Με τατουάζ τριανταφυλλί θα στολίσεις
το στέρνο σου
και θα στρέψεις απαλά το δοιάκι.
Μην κλαις, ρε γοργόνα.


(Ποίημα της Δήμητρας Κουβάτα, γραμμένο τον Μάρτιο του 2019)

http://www.biblionet.gr/book

R.C.Gorman

ανορθόγραφη καρδιά

Αγαπώ τις λέξεις. Όχι όλες. Τις ματωμένες. Αυτές με τα ορθογραφικά.

Λέξεις στραβές, με σίγμα ατελείωτο και λίγο χνούδι από σβήστρα.

Ύστερα έρχονταν ένα χέρι, έσφιγγε ένα κόκκινο στυλό και κάρφωνε τις λέξεις μου.

Αυτές ξεψυχούσαν και γω μεγάλονα.

Γράφω πάντα με χαρτομάντιλο.  Το χέρι μου λίγο ιδρώνει.

Ιδρώνει η καρδιά μου. Είναι μια ανορθόγραφη καρδιά. Δε διάβαζε πολύ.

Ο νους της ήταν στα χτυπήματα.

cold winter, Leonid Afremov 

Όλα είναι λόγος.

Μια χορταστική ραδιοφωνική προσέγγιση της "γοργόνας".

Παρέα με τη Φωτεινή Ναούμ, στο φιλόξενο ράδιο "Χρόνος".

Ιδού!

Ραδιοφωνική συνέντευξη στη Φωτεινή Ναούμ 

The Family, by Gustav Climt 

Απόσπασμα Μονολόγου (Μην κλαις, ρε Γοργόνα!)

δια ταύτα

Μια εικαστική μου παρέμβαση στο "καλλιτεχνικό ημερολόγιο"