Άχνη Κανέλα Γκνταπ!

The Arts of Life in America: Unemployment, Radical Protest, Thomas Speed 1932

Καιρό έχει να γίνει σεισμός στην πόλη. Να βγούμε με τα σώβρακα, τις σαγιονάρες, κινητά. Σαν εξωγήινοι ένα πράμα. Σερραίοι εξωγήινοι. Να κοιμηθούμε στα παγκάκια, στις πλατείες, στις ράγες… όχι στις ράγες. Μακριά. Ποτέ. Καιρό έχει να πονέσει αυτή η πόλη. Τόσο μακριά απ' τα Τέμπη. Τόσο μακριά απ' τη σιωπή.

Καιρό έχει να κηδέψει τα παιδιά της.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τα ρίχτερ. Τόσο λίγα. Τόσο ξένα. Γερμανικά, όπως και να το κάνουμε. Ακάθεκτα και γκνταπ. Τα μποφόρ μου είναι πιο συμπαθή. Μου θυμίζουν  μιλφέιγ και  Σάμινα. Τα ρίχτερ μου θυμίζουνε πιτόγυρα και Τέμπη. 
Καιρό έχει να γίνει σεισμός στη ζωή μου. Να βγω με το σώβρακο, τις σαγιονάρες, να πω "άντε γειά!".  Κατήντησα και γω. Συνήθισα. Έμαθα να ψηφίζω. Κάργα Σερραίος. Κάργα Σερραϊκά. Άχνη Κανέλα Γκνταπ. 

Έχεις δει τρένα ν' αγαπιούνται; Να προσπαθούν να φιληθούν; Να παίρνουν φόρα κι όπου βγει;  

Στις 7 Ιουλίου 2019, στις Σέρρες δεν έγινε σεισμός. Ήταν Κυριακή και οι κάλπες γέμισαν τα γνωστά. Ψηφοδέλτια σερραϊκής κοπής. Λίγο μετά ο ΟΣΕ έγινε SerΟΣΕ, η ΔΕΗ έγινε ΔΕΗSER και οι Σέρρες έγιναν μια πόλη βολική και βολεμένη. Άχνη κανέλα σκέπασε τη χώρα. 

Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 11 μμ., στις Σέρρες δεν έγινε σεισμός. Ήτανε Τρίτη κι ένας σταθμάρχης έψαχνε σουβλατζίδικο πέριξ Τεμπών. Πεινούσε ο άνθρωπος. Ήθελε να στανιάρει. Δεν του άρεσαν τα ταπεράκια της γυναίκας του. Δεν ήξερε από efood και wolt. Ήτανε παλαιάς κοπής. Τον φάγαν τα τηλέφωνα. 

"Σταθμάρχης 1: Να σου πω, εχεις κανα σουβλατζίδικο να παραγγείλουμε τίποτα να φάμε;

Σταθμάρχης 2: Χαχα!

Σταθμάρχης 1: Γιατί αν είναι να μείνουμε εδώ πέρα, δεν γαμ…

Σταθμάρχης 2: Δεν ξέρω. Είμαι εδώ πέρα, δεν προλαβαίνω ούτε τα τηλέφωνα να σηκώσω. Αλλά αν είναι αν το μαζέψουνε θα χρειαστεί να παλινδρομήσουμε μετά.

Σταθμάρχης 1: Α, να παλινδρομήσουμε;

Σταθμάρχης 2: Αμα μαζέψουμε εκείνο… αλλιώς πρέπει να κάνουμε μονοδρόμηση μέχρι το Πλατύ.

Σταθμάρχης 1: Κατάλαβα

Σταθμάρχης 2: Αλλά θα σου βρω λύση για τα σουβλάκια. Θα ασχοληθώ σε ένα λεπτό. Θες να βάλω τα κορίτσια να ασχοληθούν;

Σταθμάρχης 1: Ντάξει, ντάξει. Πέστους ένα τηλέφωνο θέλω.

Σταθμάρχης 2: Θα ασχοληθώ σε ένα λεπτό,

Σταθμάρχης 1: Ντάξει, ντάξει"

Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 11:22 μμ στις Σέρρες δεν έγινε σεισμός. Έγινε σ' όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. 57 ρίχτερ. Ακόμα κουνάει. Δυο τρένα ερωτεύτηκαν παράφορα. Κατακούτελα. Ένας σταθμάρχης χώνευε. Ένας πρωθυπουργός σκεφτόταν ότι θα ήταν καλή ιδέα να μη ξυριστεί. Ένας υπουργός σκεφτόταν ότι θα ήταν καλή ιδέα να δακρύσει. Ένα σωρό γονείς σκέφτονταν να μπορούσαν να πάρουν τη θέση των νεκρών παιδιών τους. Τα ΚΤΕΛ έτριβαν τα χέρια τους. Άχνη κανέλα γκνταπ. Άχνη κανέλα γκνταπ ρε γαμώτο!  

Στις 25 Ιουνίου 2023, στις Σέρρες δεν έγινε σεισμός. Ήταν Κυριακή και οι κάλπες γέμισαν τα γνωστά. Ψηφοδέλτια σερραϊκής κοπής. Λίγο μετά ο ΟΣΕ παρέμεινε SerΟΣΕ, η ΔΕΗ παρέμεινε ΔΕΗSER και οι Σέρρες παρέμειναν μια πόλη βολική και βολεμένη. Στο κάτω κάτω της γραφής οι Σερραίοι πάντα προτιμούσαν τα ΚΤΕΛ. 

(πρώτη δημοσίευση Περιοδικό Serfree τεύχος 66 )

Η οξυμένη γονεϊκή διάζευξη ως εργασιακή μετατραυματική συνθήκη

περιοδικό: ο κόσμος της εργασίας

 

Parkinson's disease

 

 

Συζητώντας με τα μέλη της Λέσχης δημιουργικής γραφής "ΓραφΕπιβάτες"

 

Public Συντάγματος 29.2.2024

 

Βιβλιοπαρουσίαση

 

Σε πρώτο πρόσωπο (diastixo.gr)

Όταν ξεκινάς να γράψεις ένα βιβλίο για την παιδική κακοποίηση δεν είναι δύσκολο ν’ αρχίσεις, δύσκολο είναι να το τελειώσεις. Γιατί στο τέλος πρέπει να κάνεις μια πρόταση, να βρεις μια λύση, μια απάντηση στο αποτρόπαιο, το δυσεξήγητο, το σκοτεινό της ανθρώπινης συμπεριφοράς:

Γιατί ένας γονιός λέει ψέματα για την υγεία του παιδιού του; 
Γιατί γιορτάζει τη νάρκωση της κόρης του; 
Γιατί παρακαλά για μια χειρουργική επέμβαση του γιου του; 
Γιατί μια μητέρα περιφέρει το υγιές παιδί της σε νοσοκομεία; 
Γιατί ένας πατέρας στερεί τα φάρμακα από το άρρωστο παιδί του; 
Τι είναι αυτό που οπλίζει το χέρι ενός υγειονομικού κακοποιητή; 

Το Munchausen by proxy! Τούτη είναι η δική μου απάντηση, την οποία προσπαθώ σε 200 σελίδες και δέκα έτη έρευνας να εξηγήσω. 

Μινχάουζεν διά αντιπροσώπου, λοιπόν. Μια μορφή παιδικής κακοποίησης διαφορετική, δίχως μώλωπες, κατάγματα, κραυγές και δακρυσμένο βλέμμα. Μια μορφή κακοποίησης στην οποία το παιδί/θύμα είναι περιποιημένο και ο γονιός/θύτης γεμάτος κάλπικη αγάπη. Κι όμως τούτη η «ευγενής» κακοποίηση είναι και η πλέον σκληρή, διατηρώντας τα μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας: Πόσα αχρείαστα χειρουργεία μπορεί να αντέξει ένα παιδί; Πόσες αχρείαστες ναρκώσεις; Ένα παιδί το οποίο, αντί να παίζει στην αυλή του σχολείου του, βρίσκεται σκεπασμένο σε ένα κρεβάτι νοσηλείας. Ένα παιδί που αντί να βαστά την κασετίνα του, μετρά ml αχρείαστων φαρμάκων. 

«Μα πώς μπορεί ένας γονιός να εξαπατήσει τον σοφό γιατρό του παιδιού του;»

Τούτες τις τεχνικές εξαπάτησης του γιατρού περιγράφω στο βιβλίο μου Μινχάουζεν διά αντιπροσώπου: Από τη γονική αποξένωση στην υγειονομική κακοποίηση ανηλίκων (Εκδόσεις Παπαζήση, 2023): Ψεύτικες ακτινογραφίες, πειραγμένα βιβλιάρια, νυχτερινές φαρμακοδοσίες, κακοφορμισμένα τραύματα, χαραγμένες τομές, αλλοιωμένο αίμα και ένα σωρό άλλα παραδείγματα υγειονομικής κακοποίησης που συναντούμε στο φάσμα του Μινχάουζεν. Σε τούτη την υγειονομική εξάρτηση η πρότασή μου παραμένει μία: Έγκαιρη διάγνωση και άμεση προστασία του θύματος. Διαγνωστικά εργαλεία, παραδείγματα επείγουσας κοινωνικής βοήθειας, τεχνικές αποκάλυψης του θύτη, πρωτόκολλα υγειονομικής επανεκπαίδευσης του θύματος εμπεριέχονται στα κεφάλαια του βιβλίου\

και στην Ελλάδα… έχουμε καθόλου Munchausen στην Ελλάδα;»

Μέχρι σήμερα, ουδεμία απόφαση ελληνικού δικαστηρίου έχει παραδεχθεί κακοποίηση ανηλίκου σε έδαφος Munchausen by proxy. Πρόκειται για ένα Υγειονομικό Ελληνικό Παράδοξο, το οποίο επιχειρώ να ερμηνεύσω και να ανατρέψω. Η χώρα μας ίσως είναι η «χαρά του υγειονομικού κακοποιητή», καθώς προσφέρει μια διαγνωστική ασυλία στο Σύνδρομο Munchausen. Η «αφιερωμένη ελληνική μητρότητα», ο «απών Έλληνας πατέρας», το «αλάνθαστο χέρι του Έλληνα γιατρού» αλλά και ο «απόμακρος Έλληνας δικαστής» κεντρίζουν την ερευνητική προσοχή μου και απαιτούν τον επαναπροσδιορισμό τους. 

Όταν ξεκινάς να διαβάσεις ένα βιβλίο για την κακοποίηση, αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί να διαβάσω ένα βιβλίο για την οδύνη, το μη αναστρέψιμο, το δακρυσμένο; Αφού εγώ δεν είμαι έτσι, αφού στο δικό μου παιδί δεν συμβαίνουν αυτά, αφού είμαστε μακριά από τούτο… Κι όμως, τούτη η αναγνωστική σιωπή είναι που ηρεμεί τον επίδοξο θύτη: «Δεν πειράζει μωρέ, ας διαβάσει κάποιος άλλος. Δεν πειράζει μωρέ, ας το σώσει κάποιος άλλος. Δεν πειράζει μωρέ, πού να μπλέκω τώρα…»

Δεν ξέρω τι πέτυχα με τη συγγραφή τούτου του βιβλίου. Ξέρω όμως ότι δεν άντεχα να μην το γράψω. Το Munchausen by proxy με γοήτευσε ως διαταραχή, ως έγκλημα, ως συμπεριφορά. Θέλησα να το καταλάβω, θέλησα να καταλάβω πώς σταματά και πότε αρχινά, θέλησα ν’ ακούσω τους θύτες και να γράψω τους δικούς τους ισχυρισμούς. Θέλησα να βρω ελαφρυντικά για τούτη τη συνθήκη της ανθρώπινης παρέκκλισης. Θέλησα να καταλάβω.

Τολμώ να κλείσω τούτη τη συγγραφική εξομολόγηση με την πρώτη φράση του βιβλίου:

Αφιερώνεται σε όλες εκείνες τις μητέρες
που δίκαια ή άδικα κατηγορήθηκαν για Munchausen by proxy.
Με την ευχή οι πρώτες να αλλάξουν και οι δεύτερες να συγχωρήσουν.

diastixo.gr