12 Χρόνια μπαμπάς, χρόνια πολλά Μαγδούλα! (απολαύστε μας...)

 Το βράδυ της Παρασκευής η χαρισματική μικρή Δήμητρα ερμήνευσε ένα μικρό κομμάτι της γοργόνας, περιτρυγιρισμένη από τους συμμαθητές της: Παιδιά από το Ιράκ, την Ελλάδα, την Αλβανία, την Γερμανία, τη Συρία... Ακόμα τους ακούω, ακόμα τους βλέπω, ακόμα δακρύζω.

"Ένα πράμα έπρεπε να κάνει ο Αλέξανδρος: Να τσιμεντάρει το Αιγαίο. Τότε θα ήταν Μέγας. Όλο τσιμέντο! Αιγαιοπελαγίτικο μπετόν! Μπορούσε, δεν μπορούσε; Όλο τον κόσμο κατέκτησε, Γοργόνα. Ας ήταν απλώς ένας μέγας μπετατζής. Τότε θα τον παραδεχόμουνα. Να τρέχουν προσφυγόπουλα απ’ το ένα νησί στ’ άλλο. Να παίζουνε ποδόσφαιρο ανάμεσα απ’ τα Ίμια. Να κάνουν σούζες με ποδήλατα πηγαίνοντας προς Νάξο, Πάρο. Να βάζαμε και τίποτα διόδια. Σίγουρα κάτι θα βγάζαμε. Αυτή, ρε, θα ήταν η πραγματική Εγνατία! Ναι, ρε! Κι εγώ να ήμουν σταθμάρχης, ρε Γοργόνα. Σε κάποιον αιγαιοπελαγίτικο σιδηροδρομικό σταθμό."

Μην κλαις, ρε Γοργόνα! (απόσπασμα για τη Γάζα)

"Όταν πέφτει μια βόμβα, λίγο πριν ακουστεί το μπαμ, λίγο πριν γίνει η αστραπή, κοιτάς τα δάχτυλά σου. Μετά το μπαμ τα μετράς. Άμα είναι δέκα, η βόμβα δε σε πέτυχε. Άμα είναι λιγότερα σε πέτυχε. Ύστερα σκέφτεσαι πως τρία δάχτυλα είναι αρκετά. Και τι δε θα δινες για να είχες έστω τρία δάχτυλα όμως... μάλλον σου έχουν μείνει μόνο δύο και δεν είναι καν τα αγαπημένα σου. Συνήθως σου μένει λίγος αντίχειρας και λίγος παράμεσος. Δύσκολος συνδυασμός .

 Στη Γάζα οι άνθρωποι όποτε ακούνε βόμβες θυμούνται τα δάχτυλά τους. Μαζεύονται τρεις τέσσερις κάνουνε μια παρέα και τα μετράνε. Μετράν τα δάχτυλά τους! Όταν συμπληρώσουν δέκα δάχτυλα χαμογελούν. Θυμούνται τα παλιά.

Ο μύθος λέει πως ένα παιδάκι στη Γάζα το χτύπησε μια βόμβα και του πεσε το χέρι. Τότε γρήγορα γρήγορα ένας γιατρός τηγάνισε μια γαβάθα λουκουμάδες και τάισε το παιδί. Για κάθε λουκουμά που κατάπινε το παιδί έβγαζε και από ένα δάχτυλο. Στο τέλος το παιδί είχε και χέρι, είχε και δάχτυλα καινούρια και έφαγε και ένα λουκουμά παραπάνω. Στο τέλος είχε έξι δάχτυλα! Έτσι λέει ο μύθος.

Στη Γάζα δεν έχει μύθους για αλεπούδες και τυριά και κόρακες. Ούτε για σπαστικές χελώνες και λαγούς. Στη Γάζα οι μύθοι τους λένε για λουκουματζίδες, χειρουργούς και παιδικά χεράκια, και δάχτυλα, όλο για δάχτυλα μιλάνε…"

Στη Γάζα

  Αν ένα παιδί πετάξει μια πέτρα μπορεί να σπάσει ένα τζάμι και να φωνάξει μια κυρία και να το πει στη μαμά του και να το μαλώσει και το παιδί να μη βγει το απόγευμα να παίξει γιατί θα είναι τιμωρία  και το παιδί θα μάθει κάπως έτσι  να πετάει πέτρα πιο σιγά πιο χαμηλά .


  Στη Γάζα αν ένα παιδί πετάξει μια πέτρα πετάει ένα αεροπλάνο και όλα γύρω του γίνονται πέτρες και η κυρία που θα φώναζε και η μαμά του και το απόγευμα και η τιμωρία του πέτρινα έγιναν. Στη Γάζα. 

Panayiotis Gouveris

ίσως και να 'ναι αλήθεια, μια μικρή μικρή γοργόνα έκανε την εμφάνισή της στην έκθεση βιβλίου, και δεν την λένε Άριελ.

Κριτική της Τζένης Κουκίδου για τo "Μην κλαις, ρε Γοργόνα!"

"Προσφέρει απολαυστική αναγνωστική εμπειρία χαστουκίζοντας την κοινωνία. Γίνεται κλαυσίγελος, λογική και τρέλα μαζί."

https://koukidaki.blogspot.gr/2018/04/min-klais-re-gorgona.html